BRUISEN, onz. w., gelijkvl. Ik bruiste, heb gebruist. Schuimen: de zee bruist - de golven bruisten geweldiglijk. Figuurlijk, van de schepen, varen, zeilen, bij de Dichters: de vloot bruist naar den Teems - de kiel bruist door 't schuimend zeegroen. Vond. Ook wordt het als een klanknabootsend woord gebezigd, voor een verward
[pagina 488]
[p. 488]
geluid maken, even als bruisende golven, en bij verdere overdragt, voor razen, tieren: zette armen en beenen schrap en vuisten, bruiste en baarde. Vond.
Hoogd. brausen, zweed. brusa, gr. βριζειν. In het ital. en fr. is brusco, brusque, bruisend, opvliegend, toornig.
Auteursrechtvrij