Nederduitsch taalkundig woordenboek. A. B, C, D

[Broek]

BROEK, z.n., o., des broeks, of van het broek; meerv.

[p. 482]

broeken. Poelachtig land, moerassige grond, anders broekland genoemd.

Dit woord, zijnde in het hoogd. Bruch, eng. broke, wordt, gemeenlijk van breken afgeleid, als eenen lagen, gebrokenen grond aanduidende.