Nederduitsch taalkundig woordenboek. A. B, C, D

[Brak]

BRAK, z.n., m., des braks, of van den brak; meerv. brakken. Zekere jagthond: met den snuffelenden brak. Vond.

In het middeleeuwsch lat. bracchus, fr. braque, ital. bracco.