Nederduitsch taalkundig woordenboek. A. B, C, D

[Bot]

BOT, z.n., vr., der, of van de bot; meerv. botten. Zekere platvisch: bot vangen; figuurl., in zijn oogmerk niet slagen. De bot vergallen, de zaak bederven, zie baars. Ook worden de knoppen, of uitspruitsels van boomen botten genoemd: d'Olijf geen botten krijgt. Bake. Halma en Pieterson nemen bot manl. Voor een been, is het onzijd.: laat den hond dat bot kluiven. Voor

[p. 461]

de scheut, of ruimte, van een touw, wordt het ook onz. gebruikt: het touw heeft geen bot genoeg, is te strak, - het touw bot geven, vieren; overdragt.: iemand bot vieren, toegeven, meer vrijheid geven. Deze spreekwijzen schijnen afkomstig te zijn van bot, in de beteekenis van scheut, of uitspruitsel van eenen boom.

Het verkleinw. van bot is botje. In Vriesland, noemt men vier duiten, een botje; en van daar, mooglijk, de spreekwijs: botje bij botje, of ieder het zijne toeleggen.