Nederduitsch taalkundig woordenboek. A. B, C, D

[Borstel]

BORSTEL, z.n., vr., der, of van de borstel; meerv. borstels. Het verkleinw. is borsteltje. De stijve, in de hoogte staande haren, welken de varkens, inzonderheid, op den rug hebben. Overdragt., een van deze borstels vervaardigd werktuig, om het vuil, of stof, van andere dingen aftedoen. Anders ook schuijer. Van hier borstelachtig, borsteldraad, borstelmaker, borstelmakerswinkel, borstelwinkel enz.

[p. 460]

Ten Kate brengt het tot bersten, als zinspelende, of op de grof- en weerbarstigheid van het haar, of op het ligtlijk splijten, dat bijzonder aan het varkenshaar eigen is. Frisch leidt het van het oude baren, beren, bor enz. in de beteekenis van heffen, opheffen, af, ziende op het regtop staan dier haren. Doch Adel. acht het denkbeeld van spitsheid hier het heerschende, dewijl, in de oude noordsche talen, het woord borre eene distel beteekende. Halma en anderen nemen dit woord ook manlijk.