Nederduitsch taalkundig woordenboek. A. B, C, D

[Boezem]

BOEZEM, z.n., m., des boezems, of van den boezem; meerv. boezems. Eigenlijk, de vouwen, of de ruimte in de kleeding voor de borst, inzonderheid ten aanzien van de kleederdragt der Ouden: de hand in den boezem steken. Zal iemandt vyer in synen boesem nemen, dat syne kleederen niet verbrandet en worden? Bybelv. Iets in den boezem dragen, ook figuurlijk, koesteren: eene slang in den boezem dragen, eenen geheimen vijand goed doen: die

[p. 442]

de verkleumde slang in den boezem stooft. Hooft. Figuurlijk, dat gedeelte des ligchaams, welk daardoor bedekt wordt, de borst, en inzonderheid bij de Vrouwen: een schoone boezem, een volle boezem - ik rustte op haren boezem. In eene ruimere beteekenis, het hart: de liefde sloop in haren boezem. Ook wordt aan de zee een boezem toegeschreven, voor eenen inham: de boezem der zee, ook zeeboezem. Zamenstellingen zijn: boezemgreep, boezemvriend, boezemvriendin, boezemvriendschap. Bij Kil. boezemwees, (posthumus), een kind, dat, na zijns vaders dood, ter wereld komt.