Nederduitsch taalkundig woordenboek. A. B, C, D

[Bleek]

BLEEK, bijv. naamw. en bijw., bleeker, bleekst. Bleekverwig: zij is zeer bleek - de bleeke dood. Bleek worden van schrik. Ook voor bestorven, bloedloos:

[p. 422]

 

Toen kusteze mijn wangen

 

En bleecken mont. Vond.

Van hier ook bleekachtig, bleekheid. Zamenstellingen zijn: bleekblaauw, bleekgeel, bleekgoud, bleekgroen, bleekrood, enz.

Bleek, ook bleik, hoogd. bleich, deen. bleeg, zweed. blek, ijsl. bleikr, angels. blac, eng. bleak. Wachter. brengt het tot het gr. λευϰος, Ten Kate tot blijken.