Nederduitsch taalkundig woordenboek. A. B, C, D

[Bevinden]

BEVINDEN, bedr. w., ongelijkvl. Van het onscheidb. voorz. be en vinden: ik bevond, heb bevonden. Hetzelfde als het enkelvoudige vinden: hadden connen bevinden eenighe bequame middelen. H. de Groot. Doch in dezen zin is vinden, uitvinden, gebruiklijker. Ik heb die zaak geheel anders bevonden, dan ik gedacht had. Ondervinden: gij zult bevinden, dat ik de waarheid gezegd heb. Als een wederkeer. werkw.: zich ergends bevinden, aan eene plaats tegenwoordig zijn. Zich wel, of kwalijk bevinden, gezond, of onpaslijk, zijn. Figuurl.: zich bij iets wel, of

[p. 384]

kwalijk, bevinden, met iets in zijn schik, of niet in zijn schik, wezen. Zijn: hij bevond zich in eenen ouderdom van twintig jaren - zij bevinden zich in slechte omstandigheden, in verlegenheid, gevaar, enz. Van hier ook bevinding, naar bevinding, waarvoor ook wel naar bevind, van zaken.