Nederduitsch taalkundig woordenboek. A. B, C, D

[Beurs]

BEURS, z.n., vr., der, of van de beurs; meerv. beurzen. Eene geldbeurs. Ook voor het geld zelf, of eene aanzienlijke bezitting: hij heeft eene goede beurs. Het verkleinw. is beursje. Van hier beurzensnijder. - Ook wordt de verzamelplaats der kooplieden, in de koopsteden, beurs genoemd; en bij eene verdere overdragt, worden de kooplieden zelven met dezen naam bestempeld: de beurs van Amsterdam, Rotterdam enz. Van hier ook beursklok, beursknecht, beurstijd.

Sommigen leiden het woord beurs, in de eerste eigenlijke beteekenis, van het werkw. beuren af, als zijnde een middel, om geld enz. te dragen - anderen van het fr. bourse, ital. borse, lat. bursa, of gr. βυρσα. Voor eene verzamelplaats van kooplieden acht Kiliaan het woord beurs afkomstig van zekere vermaarde herberg, te

[p. 381]

Brugge in Vlaanderen, eene der oudste koopsteden in de Nederlanden, alwaar daaglijks de voornaamste kooplieden, om hunnen handel te drijven, bij malkander kwamen, en welke herberg de beurs genoemd werd, omdat op deszelfs uithangbord eene geldbeurs afgebeeld was. Doch, daar, in de middeleeuwen, het woord bursa niet alleen eenen algemeenen schat, maar ook eene zamenkomst van velen op gemeenschaplijke kosten, beteekende, zoo is het twijfelachtig, of deze benaming niet daarvan oorspronglijk zij.