Nederduitsch taalkundig woordenboek. A. B, C, D

[Betijen]

BETIJEN, oul. ook betijden, onz. w. Van het onscheidb. voorz. be en tijen. Een bijna verouderd woord, welk thands, in den gemeenen spreektrant, nog

[p. 376]

gehoord en als gelijkvl. gebezigd wordt: betijdde, betijd. Eigenlijk, voordgaan. Overdragt.: iemand laten betijen, zijnen gang laten gaan. Camph. bezigt dit woord in den zin van uitgesteld worden: laat, o Heer! de straff betijden.