Nederduitsch taalkundig woordenboek. A. B, C, D

[Benaauwen]

BENAAUWEN, bedr. w., gelijkvl. Van het onscheidb. vourz. be en naauwen, van naauw: ik benaauwde, heb benaauwd. In nood en lijden brengen: eene stad benaauwen. Van hier ook benaauwer, benaauwing.