Nederduitsch taalkundig woordenboek. A. B, C, D

[Belijden]

BELIJDEN, bedr. w., ongelijkvl. Van het onscheidb. voorz. be en lijden, oul. verhalen: ik beleed, heb beleden.

[p. 343]

Bekennen: zijne misdaad, de waarheid enz. belijden. Van hier ook belijdenis, oul. belijd, - belijder, belijderes.

Zich belijden, voor zich behelpen, is van lijden, verdragen, willende zoo veel zeggen als, zijnen staat en zijn geval verdragen: ik zal mij daarmede wel belijden.