Nederduitsch taalkundig woordenboek. A. B, C, D

[Behagen]

BEHAGEN, onz. w., gelijkvl. Van het onscheidb. voorz. be en het oude hagen: behaagde, heeft behaagd. Gevallen; met den derden naamval des persoons: het behaagde hun. Eigenlijk is behagen een onpersoonlijk werkw.: het be-

[p. 323]

haagt mij, heeft u behaagd enz. Doch thands bezigt het gebruik hetzelve ook als persoonlijk: gij behaagt mij niet enz. Behagen wordt ook als een zelfst. naamw. van het onz. geslacht, zonder meervoud, gebezigd: behagen in iets hebben, scheppen enz.