Nederduitsch taalkundig woordenboek. A. B, C, D

[Begrimmen]

BEGRIMMEN, bedr. w., gelijkvl. Van het onscheidb. voorz. be en grimmen: ik begrimde, heb begrimd. Met een grimmig gelaat aanzien. Ook straf bejegenen: iemand begrimmen. Zie grimmen.