Nederduitsch taalkundig woordenboek. A. B, C, D

[Bedieden]

BEDIEDEN, bedr. w., gelijkvl. Van het onscheidb. voorz. be en het oude dieden, d.i. te kennen geven: ik bediedde, heb bedied. Beteekenen: wat bediet dat ijsselijck getoet. Vond. Van hier ook bediedsel, beteekenis; dewijl dat bediedsel

[p. 305]

niet wisselijk te bevroeden is. Hooft. Ook is bedied, voor beduidenis, beteekenis, in gebruik geweest. H. de Groot bezigt het in den zin van onderrigting: door Gabriels bedied.