Nederduitsch taalkundig woordenboek. A. B, C, D

[Bedelaar]

BEDELAAR, z.n., m., des bedelaars, of van den bedelaar; meerv. bedelaars, bedelaren. Van bedelen. Iemand, die om eene aalmoes bidt, of vraagt. In eene ruimere beteekenis, een zeer arm mensch: iemand tot eenen bede-

[p. 302]

laar maken, van al het zijne berooven - een bedelaar worden, al het zijne verliezen. Van hier ook bedelaarster, bedelares.

Reeds bij Ulphilas komt het woord bidalar voor. Bij Ottfried is het betalor, bij Notker betelar, in het zweed bedlare. Tuinman merkt aan, dat ons woord bedelaar, bij de Ouden, in het gemeen, voor eenen bidder genomen werd. Hierom spreect si tot haer oefenare ende bedelaer, dat is, zegt hij, dienaar en aanbidder.