Nederduitsch taalkundig woordenboek. A. B, C, D

[Aluin]

ALUIN, z.n., m., des aluins, of van den aluin; meerv. aluinen, wanneer van verscheidene soorten gesproken wordt. Zekere bergstof: ik gebruik daartoe den witten aluin.

Aluin, deen. en zweed. alun, hoogd. Alaun, eng. al-

[p. 227]

lum, allom, ital. alume, fran. alun, zijn van het lat. alumen, en dit van het gr. ἀλσ, ἁλμη, dewijl Plinius deze bergstof uitdruklijk salsuginem terrae noemt.