Nederduitsch taalkundig woordenboek. A. B, C, D

[Alabaster]

ALABASTER, (bij Kiliaan abast, alabast) z.n., o., des alabasters, of van het alabaster; het meerv. alabasters is alleenlijk in gebruik, wanneer van verscheidene soorten gesproken wordt. Eene soort van steen, die bij ons alabaster, alabast, albaster, of albast genoemd wordt. Van het gr. ἀλαβαςρον. Een stuk alabaster. Daar zekere soort van dezen steen zeer schoon wit van kleur is, bedient men zich dikwerf van deszelfs naam, om een helder en fraai

[p. 213]

wit uittedrukken: handen, zoo wit als alabaster. In den dichterlijken stijl, worden de hals, boezem en handen eener vrouw, insgelijks, met dezen naam bestempeld: bedekt het poezelig albast. Vondel.

Lat. alabastrites, ital. en spaan. alabastro, eng. alabaster.