Nederduitsch taalkundig woordenboek. A. B, C, D

[Ai]

AI, een tweeklank, voor welken de Ouden ei gebruikten. In de schriften van Hooft is dezelve zeer gemeen, die deze spelling, gelijk Huydecoper gist, van de Kamer in liefd' bloeijende geleerd had, in welker Tweespraake, 1584, men onder anderen leest: in ay is de a kort, zo ghy hoort in lay, hay, kay, blay enz. Huydecoper gist verder, dat ay voor ei, of ey, een tongval is, den Amsteldammeren, voorheen, zonderling eigen; dewijl men daar, onder anderen, in eenen ouden steen, nog schrayershouck leest. Vondel schreef, nu en dan, aijeren, berkemaijer;

[p. 205]

doch anders eijeren, berkemeijer, enz. Thands bezigt men, genoegzaam algemeen, ei, in plaats van ai, en men schrijft lei, hei, kei, klei, ei, berkemeijer, enz. In sommige oorden van ons Vaderland, heeft men tot het verlengen der a, ook de i gebruikt; en men schreef rait, dait, wainig, airde enz.; doch in het begin van het jaar 1400 werd de i reeds niet meer, dan voor de r gebezigd, als air, airde, hair, waarvan air en hair bij velen nog in gebruik zijn, hoe weinig gronds daarvoor ook moog wezen.