Nederduitsch taalkundig woordenboek. A. B, C, D

[Afwijken]

AFWIJKEN, onz. w., ongelijkvl., met het hulpw. zijn. Van het scheidb. voorz. af en wijken: ik week af, ben afgeweken. Afdeinzen, zich langzamerhand verwijderen: van den regten weg afwijken. De vijand week eindelijk

[p. 196]

af. Van elkander wijken: de muur wijkt hier merklijk af. Figuurlijk, onderscheiden zijn: de menschen wijken, voornaamlijk, naar gelang hunner opvoeding, van elkander af. Zich van iets verwijderen, in eenen zedenlijken zin, verlaten: van de zeden der Voorvaderen - van de gebruiken der Ouden - van zijnen leermeester afwijken. Van den weg der deugd - van de waarheid - van zijnen godsdienst - van zijne grondstellingen afwijken. Wijk van het kwade af. Van hier ook afwijker, afwijking.