Nederduitsch taalkundig woordenboek. A. B, C, D

[Afsplinteren]

AFSPLINTEREN, bedr. en onz. w., gelijkvl. Van het scheidb. voorz. af en splinteren: ik splinterde af, heb en ben afgesplinterd.

Bedr., door splinteren afzonderen: gij hebt een geheel stuk van deze plank afgesplinterd.

Onz., met het hulpw. zijn, splinteren en afvallen: de tafel splintert overal af. Van hier ook afsplintering.