Nederduitsch taalkundig woordenboek. A. B, C, D

[Afslaan]

AFSLAAN, bedr. en onz. w., onregelm. Van het scheidb. voorz. af en slaan: ik sloeg af (van het oude slagen), heb en ben afgeslagen.

Bedr., door slaan afscheiden: noten afslaan, van den

[p. 172]

boom. Een stuk van eenen steen afslaan - iemand den hoed afslaan. Afhouwen, afhakken: iemand het hoofd afslaan. - Figuurlijk, afweren, afkeeren: den vijand afslaan - den storm, d.i. den stormenden vijand, afslaan. Hard slaan, afrossen: hij is duchtig afgeslagen geworden. Ook voor laten afloopen, laten vlieten: zijn water afslaan. Den prijs verminderen: de Brouwers hebben het bier afgeslagen. Ontzeggen, weigeren: hij zal mijn verzoek, mijne bede, gewislijk afslaan. Bij den afslag verkoopen: het huis zal geveild en afgeslagen worden.

Onz., met het hulpw. zijn; verminderd worden, afnemen, ten aanzien van den prijs der koopwaren, in tegenoverstelling van opslaan: de granen slaan af, worden goedkooper.