Nederduitsch taalkundig woordenboek. A. B, C, D

[Afscheiden]

AFSCHEIDEN (goth. afskaidan), bedr. en onz. werkw., ongelijkvl. Van het scheidb. voorz. af en scheiden, ik scheidde af, heb en ben afgescheiden.

Bedr., zaken, die met elkander vermengd zijn, van elkander afzonderen, in de scheidkunst gebruiklijk: goud van zilver afscheiden; in welk geval, echter, het eenvoudige scheiden gebruiklijker is - de bokken van de schapen afscheiden. - Zich afscheiden, afzonderen: zij heeft zich van de wereld afgescheiden.

[p. 167]

Onz., met het hulpw. zijn; zich verwijderen: van iemand afscheiden - ik ben gisteren van hem afgescheiden. Laten varen, laten steken: zij kan er niet van afscheiden, ik zal van dat werk maar afscheiden. Eindigen: het eerste boek scheidt hier af. Van hier ook afscheider, afscheiding.

Het zamengestelde afscheiden is, in de meeste gevallen, van geene andere beteekenis, dan het enkelvoudige scheiden.