Nederduitsch taalkundig woordenboek. A. B, C, D

[Afpachten]

AFPACHTEN, bedr. w., gelijkvl. Van het scheidb. voorz. af en pachten: ik pachtte af, heb afgepacht. Door pachten bekomen, in tegenoverstelling van verpachten: ik heb hem al zijn land afgepacht.