AFMENNEN, bedr. w., gelijkvl. Van het scheidb. voorz. af en mennen: ik mende af, heb afgemend. Door mennen afmatten, afrijden: de paarden afmennen. Overdragtiglijk, van menschen: hij is wel gewillig, maar laat zich niet afmennen. - Ment ons niet af. H.L. Spieghel. Bij Kiliaan komt dit woord ook in de beteekenis van vol-
[pagina 155]
[p. 155]
voeren, voltooijen, voor: eene zaak afmennen. Doch in dezen zin is dit woord reeds verouderd.
Auteursrechtvrij