Nederduitsch taalkundig woordenboek. A. B, C, D

[p. 115]

[Afbuitelen]

AFBUITELEN, onz. w., gelijkvl., met het hulpw. zijn. Van het scheidb. voorz. af en buitelen: ik buitelde af, ben afgebuiteld. Aftuimelen, afvallen: hij is van den berg afgebuiteld.