Nederduitsch taalkundig woordenboek. A. B, C, D

[p. 113]

[Afboeten]

AFBOETEN, bedr. w,, gelijkvl. Van het scheidb. voorz. af en boeten: ik boette af, heb afgeboet. Door boete, d.i. door berouw, straf, of genoegdoening, uitdelgen: zijne zonde afboeten - eene misdaad, met geld, afboeten.