Nederduitsch taalkundig woordenboek. A. B, C, D

[Afbijten]

AFBIJTEN, bedr. w., ongelijkvl. Van het scheidb. voorz. af en bijten: ik beet af, heb afgebeten. Door bijten afscheiden: een stuk van iets afbijten - de nagels afbijten.