Nederduitsch taalkundig woordenboek. A. B, C, D

[Aanstoot]

AANSTOOT, z.n., m., des aanstoots, of van den aanstoot; meerv. aanstooten. Van het werkw. aanstooten.

[p. 62]

Het aanstooten, zoowel in eenen bedrijvenden, als lijdenden zin, en wel, eigenlijk, het aanstooten aan een hard ligchaam: een steen des aanstoots, d.i. waaraan men zich stoot. Figuurlijk: hij was, overal, een steen des aanstoots, een voorwerp van berisping. Ik wil niemand aanstoot, ergernis, geven. Veel aanstoots lijden, moeilijkheid, tegenkanting ondervinden. Het meervoud komt in de bijbelvertaling voor: opdat de aanstooten vermeenigvuldigen.