Nederduitsch taalkundig woordenboek. A. B, C, D

[Aannemen]

AANNEMEN, bedr. en onz. w., ongelijkvl. Van het scheidb. voorz. aan en nemen: ik nam aan, heb aangenomen. Dit woord heeft vele onderscheidene, zoo eigenlijke als figuurlijke beteekenissen.

Bedrijvend, voor aanvaarden, ontvangen: geld van iemand aannemen - geschenken aannemen - neem dit boek eens aan. In eenen uitgestrekteren zin: een ambt, eenen wisselbrief, eenen last aannemen. Verder: eene verontschuldiging aannemen, daarmede te vreden zijn, eene uitnoodiging aannemen, daarin bewilligen, het gene gij daar zegt, kan ik niet aannemen, gelooven: - goeden raad aannemen, denzelven billijken en opvolgen: - een kind aannemen, tot zich nemen, om het optevoeden: - iemand in genade aannemen, hem zijne misdaad kwijtschel-

[p. 48]

den, en met hem in vorige verbindtenis treden: - eenen arts, biechtvader, regtsgeleerden, taalmeester enz. aannemen, zich, voor eenen tijd, aan derzelver dienst, geleide, onderwijs, enz. toebetrouwen: eene reis aannemen, aanvangen, ondernemen; de reis aannemen, sterven, (in gemeene spreektaal): krijgsvolk aannemen, werven: iets aannemen, op zich nemen, om het te maken, of te leveren.

Onzijdig, voor toenemen: de leerlingen nemen wel aan, vorderen wel, nemen wel toe in het gene zij leeren.