De Boschjes-club

[p. 197]

26

Half October, op een Woensdag, was Mevrouw Van Wouden jarig. Wanda had dien Zaterdag bij de Verhoevens gezegd, dat ze Woensdag niet kon komen, dus dat ze zoowaar afscheid moest nemen tot den volgenden Zaterdag. Maar bij zichzelve besloot ze, om 't zóó met haar werk te schikken, dat ze Donderdagavond Jo kon verrassen.

Ze werkte hard, de eerste drie dagen en Donderdag om vier uur was ze klaar.

De familie Van Wouden had vroeg gegeten; vóór halfzes was Wanda al op de Kerkhoflaan.

Ze belde met haar eigen sein, tweemaal kort na elkaar en was verwonderd, dat het meisje opendeed in plaats Max, die op haar bel steeds toeschoot.

‘De familie is toch thuis?’ zei Wanda.

‘Neen juffrouw, de oude Mevrouw is immers jarig en nu zijn Mijnheer en Mevrouw en Max daar gaan eten, maar ze zijn voor half negen weer thuis. De kinderen hebben gegeten en zijn in de serre.’

Reeds werd de deur opengedaan en Hannie en Ly stoven op hun teenen naar Wanda toe. ‘Jo slaapt!’ begonnen ze verklarend en fluisterden dringend: ‘Toe, Wanda, blijf hier, we zijn zoo alleen!’

Wanda legde hoed en mantel af en ging mee naar binnen. Daar nestelden ze zich op de canapé, Han en Ly naast haar en Eddy op haar schoot. Zachtjes en toch druk fluisterden ze.

‘Maatje wou niet gaan, maar Grootmoeder wou 't zoo graag. Ze zouden gauw thuis zijn, vóór half negen. Cato heeft met ons gegeten. Ze willen niet op de partij blijven. Blijf jij nou hier?’

‘Ja, ja,’ beloofde Wanda, ‘ik heb den tijd. Slaapt Jo al lang?’

‘Neen,’ zei Ly met een ernstig gezichtje, ‘zoo even

[p. 198]

was hij nog wakker. Maar laat hem alsjeblieft maar slapen, want hij heeft gisteren en eergisten en Maandag weer zoo'n pijn in zijn rug gehad, zegt Maatje. Nu is hij erg moe, geloof ik. Hij is den heelen dag zoo stil geweest.’

‘Jo huilt nooit,’ fluisterde Ed bewonderend.

‘Hij is ook al zoo groot,’ zei Wanda. ‘Groote jongens willen niet huilen.’

‘Maar Max wel,’ viel Hannie in. ‘Max huilde gisteren erg, 's avonds in bed. Ik hoorde 't wel, maar hij wou geen antwoord geven, toen ik hem vroeg, waarom hij huilde.’

Wanda vatte de kinderen samen in één omarming en kuste hen, denkend aan den tijd van schreien, die voor de Boschjes-club kwam, en weer was er iets in haar van verwondering, net als op dien vreeselijken Woensdagmiddag in April; ze waren kinderen, waarom moesten ze schreien? Kinderen moesten toch lachen!

Lydia gierde eventjes om haar krullen, die in de war raakten. Maar ze sloeg berouwvol de handen voor den mond en allen luisterden angstig, of de stilte in de suite niet door een stem afgebroken zou worden.

‘Ly, wie is daar?’ riep Jo uit de voorkamer. ‘Ik ben het,’ antwoordde Wanda opstaande en kwam door de middenkamer heen.

‘O Wanda, dat's een verrassing! Steek eens gauw 't licht aan en kom bij me zitten!’

Tastend ontmoette zij zijn hand, die een lucifersdoosje aanreikte van onder zijn hoofdkussen. Zij stak de lamp aan. ‘Ziezoo, daar ben ik en blijf een beetje ook. Ik heb je zoowaar sedert Zaterdag niet gezien. Hoe is 't ermee?’

Och, ze hoefde 't eigenlijk niet te vragen. Zijn zwartomkringde oogen, zijn bleek gelaat zeiden genoeg.

‘Naar omstandigheden redelijk wel,’ antwoordde hij onverschillig, met een licht schouderophalen. ‘Ik heb een paar harde dagen gehad.’

Van vermoeidheid en omdat 't licht hem nog hinderde, sloot hij de oogen. Wanda huiverde. Zoo moest een jonge doode eruit zien.

‘Maar vertel me eens,’ ging hij plotseling levendig voort, ‘hoe kom je hier op Donderdagavond? Heb je je werk al zoo vroeg af?’

[p. 199]

‘Ik heb me erg gehaast, want ik was nieuwsgierig, hoe je 't maakte,’ zei Wanda.

‘Vertel me eens wat van gisteren,’ verzocht Jo.

Ze voldeed aan zijn verzoek. Toen zwegen ze beiden een poos, luisterend naar het ruischen van den Octoberwind door de takken der boomen.

Met korten slag kondigde de pendule aan, dat 't zes uur was.

Wanda's oog viel op een medicijnfleschje. ‘Om 6 en 8 uur 5 droppels’ stond er op.

Ze nam het fleschje in de hand en druppelde langzaam de vijf droppels in het maatglaasje.

‘Hè neen,’ zei Jo en weerde haar hand af, toen ze hem het glaasje reikte, bijgevuld met water. ‘Plaag me nu eens niet voor vanavond.’

‘Ach toe, Jo, lieve Jo, neem 't nu maar,’ vleide Wanda, terwijl ze hem het glaasje bleef voorhouden. ‘Toe, dan word je gauw beter.’

Plotseling richtte hij zich half op, steunend op zijn arm. Driftig duwde hij Wanda's hand weg, zoodat de inhoud over de tafel stroomde.

‘Wanda, meen je, wat je daar zegt?’ vroeg hij met nadruk.

Wanda liet 't glaasje vallen en ontweek zijn blik. Maar hij vatte haar beide handen en herhaalde driftig zijn vraag: ‘Wanda, meen je, wat je daar zegt? Toe, kijk me eens aan.’

Ze keek hem aan en onder den somberen blik van zijn oogen voelde ze, hoe een gloeiende blos naar haar wangen steeg.

Met een zucht van verlichting viel hij terug in zijn kussen. ‘Ik zie 't al, ja, zoo blind kon je ook niet zijn,’ zeide hij, en zijn stem klonk tevreden, opgeruimd zelfs.

In verwarring zat Wanda neer.

Ze had dit oogenblik zien aankomen, ze had er haast naar verlangd, dat ze niet meer zou behoeven te veinzen, dat ze hem zou mogen helpen, zijn lot te dragen, al was 't dan alleen, door 't mede te weten - en omdat hij dan niet alléén den weg zou behoeven af te leggen, die hij nog voor zich had.

[p. 200]

Maar toch, nu opeens de schrille werkelijkheid voor haar stond en nu die niet meer verbloemd behoefde te worden, nu scheen 't haar toch opeens zoo hard, zoo schrikkelijk hard. - O, hoe had alles anders kunnen wezen!

Star blikte ze voor zich uit, met een gevoel, alsof ze zoo dadelijk in snikken zou uitbarsten.

Ze stond op en liep de kamer op en neer, om haar zelfbeheersching terug te krijgen.

Toen bleef ze voor Jo staan en trachtte iets te zeggen, maar hij voorkwam haar.

‘Ik ben zoo blij,’ zei hij zacht, ‘dat er nu tenminste één om mij zal zijn, die niet aanhoudend meer domme dingen zegt, van geduld hebben om beter te worden, en innemen om beter te worden. - Ik heb geduld genoeg, sedert ik weet, dat 't een einde zal nemen. - O, 't verveelde me zoo gruwelijk, vooral van jou. En de anderen, zijn ze dan allen zoo blind, of zoo dom?’

‘Ze willen 't zich misschien niet bekennen,’ fluisterde Wanda. ‘Och, de kinderen denken zoo niet na en Mevrouwtje -’ Snel wendde ze 't gelaaf af en haar hart klopte angstig bij de gedachte aan het verdriet, dat de arme lieve moeder wachtte!

‘Mama zal eindigen met 't zelf te zien,’ zei Jo. ‘'k Wil 't haar niet zeggen; 't duurt misschien nog zoo lang! En dan heeft ze al dien tijd verdriet vooruit. - Ik wou, dat ik niet zoovelen tot last en verdriet was!’

‘Tot last ben je niemand!’ antwoordde Wanda heftig. ‘Je weet heel goed, hoeveel we allen van je houden en hoeveel verdriet we zullen hebben als -’

Met een lang bedwongen smartkreet liet ze zich op de knieën vallen en verborg haar gelaat snikkend in den reisdeken, die over Jo's voeten lag. Haar gestalte schokte van de krampachtige snikken, die ze nog trachtte te smoren, om de kinderen niet te verschrikken. Jo staarde haar aan, verwonderd over haar heftigheid en even welden groote tranen in zijn oogen op, maar weldra droogden ze op door de wanhoop, die in hem losstormde, omdat hij de oorzaak van zooveel tranen was.

Langzaam liet hij zijn vingers door Wanda's haren

[p. 201]

gaan en zei vriendelijk en zacht: ‘Toe Wanda, meisje, bedaar nu! Sta op en kom rustig bij me zitten! Wannie, Wannie, hoe kun je toch zooveel kostelijke tranen laten vloeien om zoo'n jongen, als ik ben?’

Hij trachtte te schertsen, om haar bedaard te krijgen. Eindelijk stond ze dan ook op en wreef woest met haar zakdoek langs haar gelaat. Maar dat kon de sporen der tranen niet wegwisschen.

‘Ga even boven je gezicht betten,’ raadde Jo. ‘Wat moeten de anderen wel denken, als ze je zóó zien?’

Ze ging en liet het frissche water langs haar gloeiend beschreid gelaat vloeien. Toen keerde ze naar Jo terug.

‘Ik ga weg,’ besloot ze. ‘Anders merken ze 't toch nog. Nacht Jo, slaap lekker!’

Hij vatte haar hand en zei: ‘Wat vind ik 't prettig, dat we sàmen mijn geheim weten. Nu kan ik er vrij over spreken en jij behoeft niet meer te veinzen. 't Blijft voorloopig alleen voor ons beiden, hè? En als ik er nu weer eens wat van zeg, zul je dan niet meer zoo huilen?’

‘Ach neen,’ beloofde Wanda, ‘dat was nu maar voor den eersten keer. Ik moet eraan gewend raken, dat ik 't nu hardop mag denken. Want ik geloof, dat ik 't allang

[p. 202]

vreesde - maar ik hoopte telkens, dat 't niet waar zou zijn. Nacht jongen!’

Ze ging de gang in en kwam gekleed de serre weer binnen. De groote, zwarte hoed verborg achter zijn schaduw veel, zoodat de kinderen niets merkten, maar allen teleurgesteld waren, dat Wanda nu al heen ging.

‘Hè, blijf nog wat, wacht nog tot Vader en Moeder thuis komen,’ vleiden ze, maar Wanda beweerde, dat ze nog zooveel te doen had en rukte zich uit hun omstrengelende armen los.

Toen ging ze langzaam, voetje voor voetje bijna, de Kerkhoflaan langs, het Prinsevinkenpark door en zoo naar de Timorstraat, terwijl ze het gelaat tegen den kouden Octoberwind inhield, om het te laten verkoelen.