De Boschjes-club

[p. 154]

22

Kalm ging de winter voorbij. Jo sterkte wat aan; op 't eind van Januari kon hij al een uur per dag als een ‘gewoon mensch’ in een leuningstoel zitten en deze tijd werd gedurig langer.

Woensdag- en Zaterdagavond werd nu gewoonlijk aan een algemeen babbelpartijtje besteed, waarin Max en Wanda 't hoogste woord voerden. Wanda las niet meer voor, want Jo was zelf alweer in staat om te lezen zoolang en zooveel hij wilde, als hij 't maar niet te lang en te veel deed.

Half Februari kreeg hij les aan huis en ijverig trok hij aan 't werk, dat hij nu heel prettig vond, omdat hij 't zoo lang niet gedaan had.

's Morgens, als de kinderen naar school waren, oefende hij zich in 't loopen. Maar deze kwartieren waren steeds een marteling voor hem, want hij kon niet wennen aan die afschuwelijke dingen, die uit 't ziekenhuis mee waren gebracht: de krukken, die hem moesten steunen. Naarmate het voorjaar naderde en daarmee de eerste keer, dat hij zou mogen uitgaan, zag hij er steeds meer tegen op en soms wierp hij zich uitgeput op zijn rustbank, met de bittere gedachte, dat 't beter was, heelemaal niet meer te kunnen loopen dan zóó, en met den wensch, om maar voor altijd te blijven liggen in die kamer, op zijn bank, zonder zijn ellende aan de wereld te toonen.

Maar toen langzamerhand de lucht mild en zoel naar binnen kwam stroomen, toen hij de dikke kastanjeknoppen zag uitbotten en de fijne groene sluiers zag neerdalen op het struikgewas onder de kale boomen, overwon het verlangen naar buiten elk ander gevoel en dat gaf hem kracht en moed en deed hem in veertien dagen meer vorderen dan anders in vier weken.

Hij had eerder kunnen uitgaan, wanneer hij er toe had

[p. 155]

kunnen besluiten op zijn krukken te gaan, maar zijn jongenstrots weerhield hem.

Hij wachtte liever veertien dagen, vier weken, desnoods langer en stelde zich met kleiner eindjes tevreden, wanneer hij 't maar afkon met een dikken stok en een schouder van Wanda, Pius of Max.

Toen deze bemerkt hadden, waarom Jo den eersten dag der lenteviering niet meeging, had Wanda tegen de jongens gezegd: ‘Ik ben er eigenlijk blij om, want ik geloof niet, dat ik 't kalm had uitgehouden, hem zóó weer de Boschjes te zien ingaan.’ En de jongens hadden precies 't zelfde gedacht.

Toen waren ze met hun drieën de kamer binnengekomen, naar den leunstoel, waar Jo zat en Wanda had schertsend buigend gezegd: ‘Mijnheer Verhoeven, hier zijn drie dienaren, die geheel, met lijf en ziel, tot uw beschikking staan. Gij kunt ze gebruiken, zooals ge wilt, desnoods ondersteboven, als 't u helpen kan.’

‘Maar niet kietelen,’ viel Pius in, ‘daar kunnen we niet tegen.’

Toen hadden ze allen hartelijk gelachen en Jo had gezegd, dat hij de aangebo. den lijfeigenen accepteerde, maar dat ze nog maar een beetje geduld moesten hebben.

Alsof 't voorjaar hem niet te erg wilde plagen en roepen, als hij toch niet komen kon, was Maart toen zóó duchtig aan 't spoken gegaan, dat 't tot half April doorspookte, en er voor een, die zoolang niet buiten was geweest, geen denken aan was, om uit te gaan.

‘Zeg eens!’ zei Wanda op

[p. 156]

zekeren dag in 't begin van April, nadat Max haar den mantel had afgenomen, die geheel besneeuwd was: ‘dat houd ik zoo niet uit. Dat is de derde Woensdagmiddag nu al, dat we hier om de kachel zitten en 't te veel hondenweer is, om uit te gaan.’ Ze schudde de sneeuwvlokken uit haar haren en droogde haar gezicht en haar handen af, rood van het sneeuwwater.

‘Hoort eens, ik ga 't mooie weer tarten. Aanstaanden Vrijdag, 14 April liefst, is 't Goede Vrijdag, een uitstekende dag om Lente te vieren, weer of geen weer. Als 't voorjaar ziet, dat we er buiten kunnen, zal 't uit zichzelf nederig komen. Wie gaat er mee, Goeden Vrijdag lente vieren in Dekkersduin?’

‘Ik! ik, ik!’ De geheele Club, plat op den grond rond de kachel gezeten, gaf luidruchtig teekenen van instemming. Buiten kletterde opeens de hagel tegen de ruiten en deed ze rammelen, alsof 't weer protest aanteekende tegen het plan der kinderen.

‘Laten we beloven: Weer of geen weer, wij komen!’ stelde Max voor.

‘Weer of geen weer, wij komen!’ klonk 't plechtig uit acht monden.

‘Ja maar,’ bracht Mevrouwtje hiertegen in, ‘als 't geen weer is, geef ik Eddy niet mee.’

‘Brunet mag dan toch ook niet,’ zei Pius, 't geen wel een ‘Hè’ uitlokte van de kleintjes, maar dat hielp niets.

De Club kroop op een hoopje om af te spreken.

‘Laten we naar Kijkduin gaan, over de zeesluis, door de duinen heen, langs 't strand terug,’ aldus luidde Pius' plan.

Met algemeene stemmen werd dit voorstel aangenomen.

‘Dan houd ik Eddy in alle geval hier,’ zei Mevrouw Verhoeven. ‘Dat is veel te ver. Wees maar stil, Ed, Brunetje mag dan den heelen dag bij je komen, zijn moeder zal 't ook wel te ver vinden.’

‘Verzamelen op 't Prins-Hendrikplein,’ was de afspraak. ‘Om negen uur. Ieder brengt proviand mee en vooral iets verfrisschends, want we vieren lente en weten dus van geen kou.’

[p. 157]

De nacht vóór Goeden Vrijdag loeide de storm om het huis en rammelde tegen de ramen, maar 's ochtends rees de zon tusschen reusachtige wolkgevaarten.

Mooi weer dusl

Op de Riviervischmarkt, op de Kerkhoflaan, bij de familie Versluys, werden de ouderhoofden geschud en er werd gezegd: ‘De kinderen lijken wel dol, om met zoo'n wind uit te gaan!’

Maar die zijdelingsche aanmaningen werden totaal over 't hoofd gezien en rechtstreeksche werden niet geuit, want de vaders en moeders hadden toch wel schik ook in het dappere, levenslustige troepje, dat den storm het hoofd ging bieden.

Eddy, Jantje en Brunet zouden zich tegen elf uur op de Kerkhoflaan vereenigen, teneinde daar den dag door te brengen. Jo II belde om half negen precies bij de Verhoevens aan en met hun vieren trokken ze naar het Prins-Hendrikplein, hun proviand in de zakken van hun kleeren.

Op 't Prins-Hendrikplein vonden ze Wanda en Pius. Voorwaarts ging het, de lange Prins-Hendrikstraat in.

Reeds in de stad woei 't geducht. ‘Dat's niets, in de straten trekt 't zoo.’ Vol moed gingen ze tegen den hevigen wind in, lachend, in flinken pas, het hoofd gebogen, en ze voelden een jubelend gevoel van kracht komen, van alles durven en alles overwinnen.

Hoe wijder de straten werden, des te heviger werd de wind, en toen ze op den Kraneburgerweg stonden, loeide een storm om hen heen en dreef ze tot een kluitje verwarde, lachende menschjes.

‘'t Is haast niet te doen,’ meenden ze in hun hart, maar daarom juist stemden allen in met het ‘toch gaan!’

Ze gingen stevig arm in arm voorwaarts in den dol aanvliegenden wind. Soms werden ze uit elkaar gejaagd, naar de stoomtrambaan toe, maar ze hielden vol en verzamelden zich weer.

Het bruisen der zee had zich aan 't eind der Laan van Meerdervoort al doen hooren; nu zwol 't bij iederen stap aan. Toen ze het hoogtepunt van den weg hadden bereikt,

[p. 158]

lag de zee daar vóór hen, met witte schuimende toppen bedekt, die aanvlogen op het smalle strand.

't Leek wel wat gevaarlijk, in zulk weer de zeesluis over te gaan, maar ze deden 't en ijsden naar de zwarte kolken, die, door dikke zwarte balken omgeven, toegang schenen te verleenen tot het middelpunt der aarde.

Toen ze over de sluis waren, kwamen ze in de luwte der hooge, steile duinen en konden voor 't eerst elkaars woorden verstaan. Na even uitgeblazen te hebben, beklommen ze het duin, maar boven pakte de wind hen weer en wierp hen plat op 't zand. Daar ze voor het oogenblik te moe waren, om den kamp tegen zijn reuzenkracht vol te houden, daalden ze een eindje af en halverwege de steilte gezeten, met de bruisende zee en het stroomende kanaal aan hun voeten, begonnen ze hun maaltijd, alsof 't een warme zomerdag was, inplaats een stormachtige Goede Vrijdag.

Voor verfrissching was ruimschoots gezorgd, en lachend om hun dwaasheid, pelden ze sinaasappelen met van kou verstijfde vingers en aten drops, met zóóveel smaak, als moesten ze een door hitte dorstigen mond laven.

Maar terwijl ze daar zaten, betrok de lucht met ongeloofelijke snelheid; de zon gaf den strijd op tegen de reusachtige wolkgevaarten en deze voerden haar in gevangenschap en sloten haar in met torens en muren van wolken.

Opeens was de stralende dag omgetooverd in een blauwgrijze schemering. En toen nu de zon geheel weg was en zware wolken nog onder het grijze gewelf gingen ronddrijven, de zee een vuil-groene tint aannam en met wilde woede langs hun voeten heen, het kanaal instoof, als wilde ze de sluis verpletteren, die de Club toegang had verleend, toen bekroop hun een gevoel van verlatenheid en niemand had lust, in dàt weer het woeste duinlandschap achter hen te betreden. Inplaats dus linksaf naar Kijkduin te gaan, besloten ze rechtsaf Scheveningen op te zoeken, en dan misschien daar nog de duinen in te trekken.

Ze daalden dus af, gingen de sluis weer over, en nu pakte de storm hen met verdubbelde woede. Ze hadden den wind recht achter, en als speelballen stoven ze voor

[p. 159]

den storm uit op 't smalle strand. De vloed kwam op met woeste snelheid; aan de andere zijde bevond zich de bijna loodrechte duinhelling, waarop men niet loopen mag, omdat alles zorgvuldig met helm beplant is, en ook haast niet loopen kan door de steilte.

Het was dus wenschelijk, zoo gauw mogelijk op Scheveningen te zijn en ze renden als hazen.

Kouder en guurder werd het weer. Onheilspellend



wiegelde boven op 't duin de stormbal, die zwarte ongeluksprofeet, heen en weer aan de hooge staken.

Op de visschersvloot werd alles voor den te wachten storm gereed gemaakt. ‘Want 't was nù nog maar ruw weer,’ zei een oude visscher tot hen, ‘maar storm was op handen.’

En bedenkelijk keek hij naar de lucht, die langzaam dreigde neer te zinken en hen dreigde te verstikken onder kussens van blauw-grijze mist. IJskoude drong hun door de kleeren; ze lachten niet meer, dan om hun dwaasheid, om met zulk weer lente te vieren. De duinen bij Scheve-

[p. 160]

ningen nog ingaan, daar was geen sprake meer van; hun doel was nu 't wachthuisje van de stoomtram bij den vuurtoren. Nauwelijks hadden ze 't bereikt of suizend vloog de regen door de lucht en kletterde tegen den grond.

Met de stoomtram keerden ze naar huis terug. 's Middags gingen Ly en Wanda Lize Danner feliciteeren, die jarig was, en zij verschenen als twee curiositeiten in den meisjeskring, omdat ze met zulk weer naar Scheveningen waren geweest.