De Boschjes-club

[p. 143]

20

't Was weer Nieuwjaarsdag.

Tegen drie uur keerden Max en Hannie, die nu samen den toer gemaakt hadden, uit de stad terug.

Op de Kerkhoflaan gekomen, wilde Max den kant van huis opgaan, maar Hannie hield hem tegen.

‘Naar 't Hazenheuveltje? Onze eigen visite?’ zei hij vragend.

‘Zonder Jo -’ zei Max treurig. ‘Wanda zal er niet aan denken.’

‘Maar als ze er aan denkt en wij zijn er niet? Kom, ga nu maar mee!’

Max liet zich overhalen en ze sloegen 't laantje tegenover 't Prinsevinkenpark in. Enkele bezoeken had hij dien dag met zijn moeder gemaakt en hij was geheel onder den indruk van wat iedereen tegen Mevrouw Verhoeven, bij wijze van Nieuwjaarswensch gezegd had: dat ze dit jaar voor rampen gespaard mocht blijven, dat 't afgeloopen jaar wel nooit door haar vergeten zou worden, dat 't zoo treurig was geweest - en hoe ‘de kletspraatjes’, zooals Max ze genoemd had, verder luiden mochten.

Even na hen kwam Wanda uit de stad. Ze was stellig van plan naar den Hazenheuvel te gaan, Pius en Brunet waren er al, maar ze moest eerst naar Jo, om te zien, of zijn Moeder al thuis was, en - ja - ook om Jo te wenschen.

Ze vertraagde haar stap. Als Jo eens, net zooals zij gisteravond, teruggedacht had aan 't oude jaar? In wat stemming zou ze hem dan ontmoeten? Wat zou ze tegen hem zeggen?

Even daarna trad ze de kamer binnen, waar Mevrouw Verhoeven naast de rustbank zat. Ze wierp zich in Me-

[p. 144]

vrouwtje's armen en liet zich wenschen, dat geluk flink vooruit zou kunnen gaan dit jaar en veel geluk mocht hebben.

‘U ook!’ zei ze slechts aan Mevrouwtje's oor. Toen trad ze voor de rustbank en greep Jo's hand, die haar toegestoken werd. Maar 't was, of die groote, droevige oogen haar gestalte verstijfden, dat ze zich niet neer kon buigen om hem te begroeten; of ze haar lippen sloten, dat ze geen wensch konden doorlaten. - 't Leek haar op eens zoo ontzettend flauw en zinledig toe, om hier te komen met den gewonen wensch: ‘Gelukkig Nieuwjaar!’ en toch verwonderde zij er zich over, dat ze die woorden niet kon uitspreken - ze meende immers niets ter wereld inniger en oprechter?

Jo bemerkte haar aarzeling en zei glimlachend: ‘Wanda denkt: wenschen helpt toch niet! Ze denkt eraan, hoe goed 't verleden jaar geholpen heeft, nietwaar?’

Het bloed vloog haar naar 't hoofd. Waarom moest ze hem noodzaken, die treurige woorden te zeggen? Wat een onhandig schepsel was ze toch!

Maar ze vermande zich en zei op innigen toon: ‘Ik geloof niet, dat je elkaar wenscht, om het te laten helpen, maar alleen om eens te zeggen, hoe je 't met elkaar meent. En dan mag ik je toch wel alles goeds toewenschen! O, als ik het kon laten helpen meteen!’

Ze ging op den rand van de rustbank zitten en keek hem aan met haar heldere, blauwe oogen, waarin zóóveel hartelijks voor hem lag, dat hij haar naar zich toetrok en aan haar oor fluisterde: ‘Dan stond ik opeens op en rende met je mee naar 't Hazenheuveltje!’

Ze richtte zich weer overeind en zat even stil, peinzend over de sprookjes van Duizend en een Nacht, toen de menschen nog tooveren konden - -

‘Ik geloof, dat Mevrouwtje moe is,’ zei ze na eenigen tijd. ‘Wat zit u daar in dien stoel!’

‘Ja, ik ben moe,’ en ze leunde met 't hoofd achterover. ‘Moe van 't loopen en van al 't gepraat!’ ze meende dezelfde ‘kletspraatjes’ als die Max treurig hadden gemaakt.

‘Ik moet weg, anders wordt 't te donker ginder op den

[p. 145]

Hazenheuvel!’ zei Wanda opstaande. ‘Dag Mevrouwtje! Dag Jo!’

‘Wensch jij ze voor mij,’ zei Jo. Ze beloofde het en ging zacht de kamer uit.

Op 't Hazenheuveltje zaten reeds alle leden ongeduldig op de Commandante te wachten.

Wanda had er niet aan gedacht vooruit te roepen, zoodat ze opeens achter de eikestruiken te voorschijn trad en voor hen stond. 't Was een algemeene opstand.

De troep krioelde door elkaar.

‘Gelukkig Nieuwejaar! Gelukkig Nieuwejaar!’ klonk 't weer, zooals verleden jaar en 't jaar daarvoor en weer daarvoor.

Allen schaarden zich weer op de pas verlaten eiketakken. Wanda zei: ‘Jullie moeten de hartelijke groeten van Jo hebben. Hij wenscht jullie veel geluk!’

De Club bleef zwijgen en dacht aan 't lid, voor wien 't jaar zoo wreed was geweest, en dat nu ontbrak.

‘Ly heeft gewenscht, dat we nu hier allen zóó zouden zitten als toen - haar wensch is niet uitgekomen,’ zei Pius, en keek strak naar den eikestam, waartegen hij leunde en waar hij met de vingers schilfers afbrak. Max lag vlak voor Wanda's voeten op den grond en trok de gele, verdorde grassprietjes uit.

‘Wanda wenschte, dat we allemaal verhoogd zouden worden, en dat 's met ons gebeurd,’ klonk Hannie's zachte stem.

‘Ik had 't liever andersom gehad,’ zei Max en rukte nog heftiger de arme sprietjes uit den grond - ‘dat we allemaal waren blijven zitten en dat Jo weer gewoon hier was -’ en zijn ernstig gezicht toonde aan, dat hij zeker bereid zou zijn, 't offer te brengen, zoo 't helpen kon.

Toen stonden ze op en gingen 't Nieuwe jaar weer tegemoet. Max, Pius en Wanda gevoelden voor 't eerst, dat een wachtend jaar iets geheimzinnigs is; dat 't zooveel brengen kan, maar ook - zooveel nemen kan.