De Boschjes-club

[p. 136]

19

‘Zeg Wanda, twintig December nadert, geef ons toch je verlanglijstje eens,’ zei Max op een Woensdagmiddag.

‘Och, ik weet niets van 't jaar, verzin zelf maar, boeken of zoo -’

‘Weet je niets? kom, verzin eens goed, want 't is veel prettiger iets te geven, dat je gewenscht hebt.’

‘Maxy, er is maar één ding op 't oogenblik, dat ik heel, heel graag zou willen hebben - ik heb 't je vóór de vacantie al gezegd, je weet wel -’

‘Ja,’ zei Max peinzend. ‘Maar 't zal je verdriet doen. Waarom wil je 't toch hebben?’

Wanda antwoordde niet, maar bleef zwijgend voortloopen, starend naar de dorre bladeren, waarin haar voeten zoo nu en dan haast schuilgingen.

‘Ik weet 't zeker, dat 't je verdriet zal doen,’ herhaalde Max, ‘maar ik zal 't Moeder vragen.’

‘Zeventien jaar word ik nu al,’ zei Wanda na eenigen tijd. ‘En Jo zestien en Pius zestien en jij vijftien. - Ik zou wel eens willen weten, waarom je ouder moet worden.’

‘Om een groot mensch te zijn, en naar Indië te gaan, en allerlei vreemde dingen te zien en te beleven - ik dacht, dat je daar zoo naar verlangde?’

‘Dat is ook zoo, maar ik geloof, dat ik nog liever zoo bleef als nu en dan moesten jullie allemaal ook niet ouder worden. Want 't is zóó goed en zoo gezellig en later verandert alles.’

‘Ga dan niet weg, dan blijft alles immers net eender. Jij zelf wil er de eerste en de grootste verandering in brengen.’

‘'t Zou toch niet 't zelfde blijven, al ging ik niet. Nog een paar jaren, dan zijn jullie allemaal groot of zóó druk

[p. 137]

bezig, dat niemand meer tijd heeft om naar de anderen om te kijken. Als Jo weer wat sterker wordt, gaat hij druk leeren, om later naar Leiden te gaan, jij wil naar Breda, Pius zal naar de Handelsschool in Amsterdam gaan en zoo raken we allemaal verspreid. Je ziet, dat ik dus ook net zoo goed weg kan gaan. Juist tegen dien tijd krijgen jullie 't allemaal druk en dan is 't toch uit met de Boschjes-club. -’

Zwijgend liepen ze door, voelend, dat er eens een eind zou komen aan den tijd, dien zij zoo gelukkig te zamen doorbrachten, en zich verwonderend dat zij nooit eer op dat denkbeeld gekomen waren.

‘Zaterdag kom ik niet, Jo!’ zei Wanda dien avond tot hem.

‘Dat zal je wel uit je hart laten,’ antwoordde Jo dreigend. ‘Pas op, anders krijg je niets van me.’

‘Lieve Jo, ik kan 't heusch niet helpen, ik moet thuis zijn, om de visite te ontvangen.’

‘Lieve Wanda, ik kan 't heusch niet helpen, maar je krijgt niets van me, als je thuis blijft om de visite te ontvangen.’

‘Dat 's te erg. We zullen eens berekenen -’ en nadenkend steunde Wanda 't hoofd in de hand. ‘Ik weet wat, ik zal tusschen half een en half twee komen, dan is er nog geen visite en anders moet die maar wachten.’

‘Ik wist wel, dat je tot inkeer zou komen,’ knikte Jo goedkeurend.

‘Om half een ben ik dus bij je. Leg maar een hoop respect voor me klaar, want dan ben ik zeventien.’

‘Ik zal nog wel wat anders voor je klaar leggen, waar je meer aan hebt, dan aan respect. Kom Zondag asjeblieft den heelen dag bij me, dan kan je vertellen van je verjaardag.’

‘Dat 's goed. Ik mag lijen, dat ik genoeg te vertellen zal hebben. 's Avonds krijg ik meisjesvisite, Annie en Lize en Margot en Heleen.’

‘Dan zal je ook stellig genoeg te vertellen weten,’ verzekerde Jo. ‘Je moest die heele visite eigenlijk maar hier mee naar toe brengen.’

[p. 138]

‘En je de koorts op je lijf jagen door hun gekakel! Je weet, hoe Lize kan schetteren en hoe dol Annie soms is!’

‘Hindert niks, laat ze maar komen. Hoe meer lawaai hoe beter. Dat 's weer eens een afwisseling.’

‘We zullen ze toch maar stilletjes op de Riviervischmarkt laten,’ besliste Wanda. ‘Maar ik zal ze je complimenten overbrengen, hoor!’

Zaterdag rende er een jong meisje met een gelukkig gezicht en een heelen bos witte chrysanten en verkleurde eikeblaren, door de Anna Paulownastraat langs het Israëlietisch kerkhof, naar de Kerkhoflaan.

De Verhoevens stonden haar al aan de deur op te wachten. ‘Hoera! daar is ze!’

‘Wel gefeliciteerd, wel gefeliciteerd!’

Ze werd bestormd door het viertal en kreet om hulp, daar haar bloemen gevaar liepen. Toen voerden ze haar in triomf naar Jo toe. ‘Daar is ze, Mejuffrouw Van Wouden! Zeventien jaar. Ik heb haast op der sleep getrapt!’ gierde Max verrukt.

‘Wat een jokkens! Mijn rok is nog niet eens heelemaal lang,’ verdedigde Wanda zich, nog voor ze Jo genaderd was.

‘Wel ja, ik zou eerst gaan staan kibbelen en dan pas fatsoenlijk hier komen,’ zei Jo lachend. Maar hij moest nog even geduld hebben, want zijn moeder kwam ook en omhelsde Wanda hartelijk.

‘Nou kom jij aan de beurt,’ zei Wanda, op de rustbank toetredend en zich over hem heen buigend. Hij sloeg zijn armen om haar hals, trok haar hoofd naar zich toe en zoende haar flink. ‘Wel gefeliciteerd, hoor!’

‘Hè! je hebt mijn hals haast gekraakt!’ zei Wanda, toen ze zich weer ophief.

‘Dat was voor jouw straf, want ik geloof warempel, dat je niet eens van plan was me behoorlijk een zoen te geven, als ik hem niet genomen had. Je wordt zeker te groot, hè?’

‘Neen rakkert,’ en ze trok hem aan zijn haren, ‘maar ik dacht, dat jij te groot werd.’

‘Daar word ik nooit te groot voor, al ben ik honderd

[p. 139]

jaar en jij honderd en één. Kom nu eens hier en kijk eens, wat ik voor je heb. 't Is van allemaal, maar ik mocht 't geven.’

Wanda opende de kartonnen doos, die hij haar gaf en staakte een kreet van verrukking, toen zij het vloeipapier opsloeg; daaronder lagen de gedichten van De Genestet in roodleeren gewatteerden band, met goud op snee.

‘Er staat vooraan wat in geschreven,’ onderrichtte Eddy.

Wanda sloeg het boek open; op het eerste blad stond: ‘Aan het lieve voorlezeresje, van Jo, Max, Ly, Hannie, Eddy.’ Ieder had zelf zijn naam gezet en Eddy behoefde nu geen kruisje meer te teekenen; in groote potloodletters prijkte de zijne, onder de anderen.

‘Nu kan je dat vers leeren, dat je bedoelde,’ zei Max.

‘Dat heb ik al geleerd,’ antwoordde Wanda.

‘Welk vers?’ vroeg Jo.

‘Dat vers, waarom ze naar Indië gaat,’ antwoordde Max, half snottend, half meenens.

‘O, jou uil,’ riep Jo dreigend tot zijn broer, ‘had me dat eer gezegd, dan had ik 't eruit geknipt. Maatje, geef me asjeblieft een schaar.’

Wanda weerde hem lachend af. ‘'t Helpt je niks,’ zei ze, ‘ik ken 't heelemaal van buiten, en uit mijn hoofd kan je 't toch niet wegkninpen. Maar ik moet naar huis, de Genestet in veiligheid brengen, want ik zie daar een schaar. Wie komt er vanmiddag bii me? We hebben lekkere taartjes; er zijn Carnootjes bij, Ly.’

‘We kwamen toch wel, al kregen we geen taartjes, hè kinderen?’ zei Mevrouwtie.

‘Ja, ja!’ verzekerden allen en Jo riep aanmoedigend: ‘Schiet maar op, allemaal, dan zal ik wel op 't huis passen.’

‘Ik blijf tot drie uur thuis, want Gee komt mijn les hier met me leeren,’ zei Max. ‘Dan is Moeder al terug met de anderen, of anders komt ze toch gauw.’

‘O,’ riep Wanda opeens, ‘daar heb ik nog vergeten, “dees beket” aan Jo te geven als deel van mijn overvloed. Ik had 'm haast weer meegenomen!’

Ze liet de bloemen statig op Jo's gezicht dalen en zag

[p. 140]

er twee lachende oogen doorheen, die haar met hun blik bedankten.

‘Nu, vaart allen wel! Tot straks!’ En met haar schat tegen zich aangedrukt, ging ze terug, ditmaal het Prinsevinkenpark door om in de Celebesstraat op de tram te gaan.

Vroolijk ging haar feestdag voorbij en 's avonds trad ze in gloeiende geluksstemming haar kamer binnen, terwijl Pius volgde, om haar schatten te dragen, die hij op haar bed uitspreidde.

‘Hè, wat is 't toch heerlijk, als zoo'n heele hoop menschen om je denken,’ zei ze, gelukkig glimlachend. ‘Nacht jongen!’

Ze ging in haar rieten leuningstoel zitten en bewonderde de echte jonge-meisjescadeautjes, die haar den toegang tot haar leger versperden: lichte glacé's en peau-de-suèdes, flacons eau-de-cologne, postpapier in de onmogelijkste tinten, die toen sterk in trek waren: dieprood met een fleschje witte inkt erbij, koffiebruin, vieuxrose en violetblauw met een flacon, die een goudachtige vloeistof bevatte; zakdoeken, met donkere randen en een geborduurde W er op in de kleur van den rand, zóó klein, dat net haar neus erin kon, naar Pius' beweren.

Maar ook onderwijzeresachtige geschenken waren erbij; een paar boeken van Bosboom-Toussaint, van Van Lennep, en dan haar heerlijke De Genestet, haar mooiste cadeau.

Ze ging aan 't opruimen, waartoe Pius haar onwillekeurig gedwongen had door de plaats, welke hij voor zijn ontlading uitgekozen had, en 't was over half twaalf, eer ze met die bezigheid klaar was.

Toen was haar verjaardag pas werkelijk om. Vlug kleedde zij zich uit en wierp nog even, in haar nachtjapon, een blik op haar schatten, die zich nu netjes gerangschikt in haar kastje bevonden. Daarop draaide ze 't licht uit en stapte in bed.

Maar toen ze haar hoofd in 't kussen wilde laten zinken, voelde ze er iets hards onder, iets als een pakje - ze stak haar hand onder 't kussen en haalde er werkelijk een plat, vrij groot pakje onder vandaan.

[p. 141]

Nieuwsgierig sprong ze weer uit bed en stak 't licht aan. De vorm en het handschrift op het pakje ziende, kreeg ze plotseling een vermoeden, dat haar zenuwachtig deed beven, en met haastige vingers de schaar deed hanteeren, om de touwen door te knippen. Ze rukte 't papier los en slaakte een gesmoorden kreet, toen ze 't portret van Jo zag, 't laatste, dat van hem gemaakt was, dat zijn slanke en toch krachtige gestalte, zijn opgeruimd, lachend gelaat, zijn groote donkere oogen volmaakt weergaf. Wanda zonk voor den leunstoel op de knieën met de vingers om de lijst geklemd en staarde al maar door naar het portret, dat 't schuil ging achter een mist van tranen en zij 't weg moest leggen, dat haar tranen niet op het glas zouden vloeien. Toen boog ze 't hoofd op de armen en snikte lang en heftig.

Eindelijk stond ze op en bette haar heet beschreid gelaat af voor den spiegel.

‘'t Zou me verdriet doen, heeft Max gezegd, maar ik zou 't toch voor niets ter wereld willen missen,’ fluisterde ze. ‘Hoe lief van hen, om 't mij te geven, als niemand me ziet!’

Ze legde het portret op tafel en deed voor de tweede maal het licht uit. Nog nasnikkend, legde ze haar hoofd neer en was toch spoedig in diepen slaap.

Den volgenden morgen, toen ze langs den kerkhofmuur liep om naar Jo te gaan, kwam Mevrouwtje haar tegemoet.

‘Ik dank u! O, ik dank u!’ fluisterde Wanda. ‘U hebt zoo'n wensch van me vervuld!’

‘We zeggen ginder niets, kindje,’ zei Mevrouw vragend.

‘Natuurlijk niet,’ antwoordde Wanda beslist. Max deed haar open. Hij zag

[p. 142]

Wanda scherp aan en ontdekte dadelijk, dat haar oogen wat vermoeid en gezwollen waren en dat haar kleur niet zoo frisch was als anders.

‘Heb ik 't je niet gezegd?’ zei hij aan haar oor. ‘Meisjes zijn toch rare wezens. Ik had 't niet aan Moeder moeten zeggen.’

‘Je bent een lieve jongen,’ zei Wanda. ‘Brom nu maar niet, want dat meen je toch niet, en zeg er niets van tegen Jo.’