De Boschjes-club

[p. 116]

17

Voort ijlden de dagen in wilde vaart. Er was een dag geweest, de eerste dag bij tante Emma, dat 't Wanda en Pius toegeschenen had, alsof ze nu voor ondenkbaar langen tijd vrij waren, met een verschiet van louter genot vóór hen. Er kwam een dag, o zoo onbegrijpelijk gauw daarna, de laatste dag bij tante, dat ze elkaar verwonderd aanstaarden en vroegen: ‘Hoe is 't mogelijk, dat we hier volle vier weken zijn?’

Het heele verschiet van genot en vrijheid was nu een verleden van genot en vrijheid geworden, alsof 't zoo maar ineens, met een schok hun voorbij was geschoten.

Hoe 't mogelijk was, daar kregen ze geen antwoord op. Dat 't mogelijk was, leerden ze uit allerlei veege teekenen, als daar zijn: koffers pakken, afscheidsvisites maken bij kennissen van tante, waar ze geweest waren, rondloopen door 't huis om te verzinnen, of ze nergens iets hadden achtergelaten.

En zoo kwam de dag, dat tante hen naar den trein bracht, met 't zelfde victoriatje, dat hen eens op 't Stationsplein had opgewacht; en toen kwam er een dag, dat ze hun koffers uitpakten, alles weer op zijn plaats bergden,



en met een reusachtigen bouquet erica de Boschjes-club en Jo gingen begroeten; en den volgenden dag zaten ze alweer op school en tuurden naar den blauwen hemel, door de schoolramen heen, en Wanda zat dien avond alweer op haar kamertje haar les uit Roovers te leeren; een hoofdstuk over ‘l'Ecole et les ècoliers’, maar den volgenden morgen kende ze slechts

[p. 117]

één regel vlot: ‘Tous les élèves ont la rentrée des classes en horreur.’

En drie dagen later was 't alweer, alsof 't geen vacantie geweest was en ging 't oude leventje weer zijn gang, maar 't duurde wel een week, eer 't zijn gewonen, opgeruimden tint had aangenomen.

Langzamerhand begonnen de boomen er moe uit te zien, moe van de zomerweelde; van vermoeidheid lieten ze hun bladeren vallen en bestrooiden den grond weer - de Herfst naderde. En toen September een flink eind gevorderd was, en de kinderen weer een zwerftocht hadden ondernomen door de Boschjes, om de glimmende, bruine kastanjes te verzamelen, en zij langen tijd hadden gesproken over Jo's thuiskomst, die op handen was en over allerlei plannetjes om hem plezier te doen, kwam Mevrouw Verhoeven hun door 't kastanjelaantje tegemoet met een blijden lach op 't gelaat en zei: ‘We hebben visite gekregen; raadt eens wie?’

‘Oom Verhoeven uit Hilversum?’ veronderstelde Hannie.

‘Tante Lydia uit Haarlem?’ raadde tante's petekindje.

‘Neen, neen,’ lachte mevrouw, ‘heel iemand anders!’

Ze keek Max en Wanda aan en dezen sprongen gelijktijdig op en riepen: ‘O, o! ik weet het!’

Als een pijl uit den boog snelde Max voort en Wanda wilde hem volgen, maar Mevrouwtje riep hen terug.

‘Jongenlief, een beetje bedaard aan. Bedenk, dat Jo nog erg zwak is. Je zou hem hoofdpijn bezorgen met je wildheid.’

Max begreep, dat hij zeer overijld gehandeld had. Hij voegde zich heel bedaard naast zijn moeder.

Eventjes duurde het, eer de waarheid tot de kinderen doordrong.

‘Jo is weer thuis, Jo is thuis!’

Ze dansten om Mevrouwtje heen. ‘Wat heerlijk! wat heerlijk!’

‘Hè, maatje,’ zei Ly verwijtend, nadat de eerste blijdschap bedaard was, die Mevrouw wijselijk op de plaats zelf liet uitvieren: ‘hè, maatje, waarom hebt u ons dat niet vooruit gezegd? Dan had ik “Blumengrüsze” voor

[p. 118]

hem op de piano gespeeld; dat deed Nellie ook, toen haar moeder uit 't Ziekenhuis kwam en dan waren we thuis geweest, toen hij kwam.’

Waarom moeder 't den kinderen niet vooruit gezegd had? Zou 't soms geweest zijn, omdat ze hun den aanblik wou besparen, dat Jo op de sterke armen van zijn vader uit 't rijtuig werd gedragen, dat hij wankelend en gesteund door vader en moeder beiden, de weinige stappen aflegde, om zelf naar de rustbank te komen, die in den hoek van de kamer was neergezet?

Of was 't misschien geweest om die twee afschuwelijke dingen te kunnen verbergen, eer de kinderen ze gezien hadden, die twee dingen, die moeder al zoovele heete tranen hadden gekost, de krukken, waarop hij loopen moest leeren, als zijn rug maar wat krachtiger en minder pijnlijk was en zijn verminkte voet hem maar weer wilde dragen?

‘Men moest werkelijk nog blij zijn, dat 't zoover gekomen was,’ had de dokter gezegd. ‘Men had in 't begin onmogelijk kunnen denken, dat de jongen ooit in staat zou zijn te staan en nog minder, te loopen!’

Achter elkaar, met de hartelijkste blijdschap op hun gezichten, traden de kinderen de kamer in. Daar lag Jo, weer gewoon gekleed, op een lange, rieten rustbank, die ook dien middag thuis was gebracht. Een reisdeken was over zijn voeten geworpen, en onder zijn hoofd lag 't roodzijden kussen van de canapé, zoodat voor de kleintjes veel van de gedachte aan een ziekbed was weggenomen.

‘O, Eddy,’ en Jo stak vol blijdschap de hand naar zijn broertje uit en trok diens kleine handjes op zijn gezicht, ‘kom eens bij me! - Wat ben je toch een lief kereltje -’

Eddy overdekte zijn broers gelaat met kusjes en hij fluisterde zijn nieuws: ‘Zeg, ik ga al op 't groote school. Brunetje ook.’

‘Wel, Brunetje, rakkert, kom ook eens hier. Wat ben je groot geworden! Neen, maar maatje, hij is veel grooter dan Ed!’

Een voor een kregen ze een hand van Jo en weldra was de geheele Boschjes-club geschaard om de rustbank.

[p. 119]

Hannie had naast 't hoofdeind post gevat, met een uitdrukking op het gezicht, alsof hij vandaar niet meer wilde wijken. Zijn eene hand rustte in die van Jo en zijn andere klemde Wanda's rok vast, als vreesde hij, dat ze zou wegloopen. Daar was echter voorloopig geen kans op, want ze stond achter de rustbank met de armen op de rugleuning en keek naar Jo met een plechtige uitdrukking op haar gelaat, alsof ze zooeven een gelofte had afgelegd.

Jo sloeg de oogen tot haar op. ‘Hé Wanda, waar denk je aan?’

‘Aan mijn eenig talent,’ zei Wanda glimlachend.

‘O, o! Ga je mij daarvan laten profiteeren?’ vroeg Jo verrukt. ‘Je bent toch een engel! Is 't niet zoo, mama?’

Mevrouwtje knikte toestemmend met een vriendelijken lach. Wanda's ‘eenig talent’, aldus door haar onderwijzeres gedoopt, was het talent om voor te lezen.

Ze had er weleens om getreurd, dat zij geen ander bezat. Maar nu opeens, nu ze Jo's blij gelaat zag, had ze 't voor geen ander, hoe groot, hoe schitterend, willen ruilen.

‘O Wanda, dat 's heerlijk! Want ik word nog zoo gauw moe van de letters aankijken en van 't boek ophouden - ik heb het al wel geprobeerd, maar binnen 't halfuur is 't gedaan.’

‘Weet je wat?’ zei Wanda, ‘Zaterdagmiddag zal ik boeken meebrengen, dan gaat de pret beginnen.’

‘Hè -’ een toon van teleurstelling ontsnapte aan de kleinere kinderen. Max had gezwegen en Pius natuurlijk ook; 't was vast het eerste offer, dat ze Jo brachten, Wanda aan hem af te staan gedurende de vrije middagen.

Jo begreep dat verdrietige ‘Hè?’ ‘Geen kwestie van,’ zei hij beslist. ‘De Boschjes-club gaat gewoon zijn gang. Wat dacht je nou, dat ik je hier elken Woensdag- en Zaterdagmiddag gevangen wou houden? Dan werd je ook ziek. Neen, als 't eens regent, of 's avonds misschien eens -’

‘Ik weet wat,’ stelde Mevrouwtje voor, ‘Wanda moest aan haar moeder vragen, of ze Woensdag en Zaterdag bij ons mag blijven tot 's avonds. Dan neemt Pius Brunetje

[p. 120]

wel mee naar huis en Vader brengt Wanda tegen een uur of negen naar de stad.’

‘O Maatje!’ ‘Mevrouwtje!’ Moeder werd haast omgeworpen door het meisje, dat op haar afvloog en haar onstuimig omhelsde, terwijl Jo haar met beide handen aan de japon trok, teneinde ook zijn portie in het bedanken te leveren.

Jo II en Jantje kwamen goedendag zeggen. Pius herinnerde Wanda, dat 't al half vijf was.

‘Neen,’ zei Jo glimlachend, ‘ze blijft hier. 't Is Woensdag, dat 's immers de afspraak.’

‘Maar ik moet 't toch eerst thuis vragen!’ zei Wanda.

‘Ik zal 't wel zeggen,’ beloofde Pius.

‘Och, laat ik nu maar even meegaan. Dan mag ik stellig wel terugkomen en dan breng ik wat boeken mee.’

Aldus werd besloten.

Dien avond kwam er echter niet veel van voorlezen, want Mijnheer en Mevrouw Van Wouden vergezelden hun dochtertje om de familie Verhoeven geluk te wenschen met Jo's terugkeer.

Wanda had al zonder moeite het verlof van haar moeder gekregen om Woensdag en Zaterdags een Verhoeven te zijn, zooals Max 't genoemd had; maar al had haar moeder 't geweigerd, al was ze met allerlei bezwaren aangekomen van laat thuiskomen en naderend leefijk weer - ze zou toch bezweken zijn voor de vraag, die door twee groote, donkere oogen tot haar gericht werd; voor de smeekbede, die opgesloten lag in de omhelzing, waarmee Jo haar begroette.

Terwijl zijn armen om haar hals waren geslagen, fluisterde ze Jo in: ‘Wanda mag bij je komen, zoo dikwijls ze 't met haar werk kan vinden, mijn lieve jongen!’