De Boschjes-club

[p. 96]

14

Dien Zondag brachten ze door op een duinplateau, bezet met wuivende dennen, hoog gelegen boven den zonnigen omtrek. 's Avonds bij het afscheidnemen wisselden Max, Pius en Wanda eenige veelbeteekenende blikken, die wilden zeggen: ‘Als we elkaar weerzien, gaan we naar Jo. Denk je daar wel aan?’

Of zij er aan dachten!

Maandag had Jo weer een aanval van koorts gehad en mevrouw Verhoeven had gezegd: ‘Als 't Dinsdag niet over is, moeten jullie nog maar wachten!’ En Max had den heelen Dinsdag in angstige spanning verkeerd, maar gelukkig, 's avonds kwam zijn moeder thuis met de boodschap, dat Jo weer koortsvrij was en erg naar hen verlangde.

Dien volgenden middag werd de Boschjes-club beroofd van zijn drie grootste leden, wat een luid protest uitlokte van de kleineren, daar zij nu in de struiken voor het huis moesten blijven, en niet verder mochten gaan dan tot den heuvel, opdat Cato ze in 't oog zou kunnen houden.

't Had tranen gekost bij Han en klachten bij Lydia, toen ze bemerkten, dat ze niet mee mochten naar Jo. Maar Mevrouw had hen getroost en hun beloofd, dat ze na de vacantie stellig aan de beurt kwamen. Tegen halftwee verliet Mevrouw Verhoeven met de drie kinderen 't huis. Wanda droeg een reusachtigen bos rozen, dien zij en Pius in de stad gekocht hadden.

Ze zeiden niet veel, onder den indruk van hun gedachten. Toen Mevrouw aan 't Ziekenhuis belde, stonden hun gezichten zóó strak, dat ze zei: ‘Kom, laten we wat vroolijker kijken! Wat moet Jo wel denken, als hij zulke ernstige gezichten ziet!’

Een zenuwachtig, gedwongen lachje gleed over hun trekken, maar toen ze in de gang waren en even wachten

[p. 97]

moesten, omdat de dokter juist bij Jo was, zag Mevrouw Verhoeven aan hun gezichten, dat zij werkelijk moeite deden om er zoo vroolijk en opgeruimd mogelijk uit te zien. Zij lachte hun vriendelijk en bemoedigend toe. Er kwam een boodschap, dat de dokter vertrokken was. Mevrouw trok Wanda's arm door den hare en ging toen de jongens vóór naar kamer No. 8.

Ze klopte.

‘Ja, kom maar binnen!’ riep een vroolijke stem. Een huivering van vreugde doorliep Wanda, en ze keek blijlachend naar de jongens om, die nu wezenlijk opgeruimd terugknikten. Dat was de stem, die zoolang voor hen gezwegen had, Jo's stem!

‘Ik breng 't beloofde gezelschap mee,’ zei Mevrouw en deed de deur verder open.

De kinderen traden binnen.

Een schok ging Wanda door de leden, een hevige schrik, en ook de jongens bleven even als verplet staan. Ja, ze wisten wel, dat Jo veel veranderd was, maar ze hadden 't eigenlijk niet goed kunnen indenken, wat dat was: verandering. En nu ineens kwam de volle, ontzettende beteekenis van dat woord tot hen. Wanda verborg haar gezicht achter den rozenbos en keek door de bloemen heen naar dat ingevallen, bleeke gelaat daar vóór haar.

Wat waren die oogen groot en donker! Diepe, blauwe kringen lagen eronder. -

Nu lachten ze vroolijk en zagen vol blijdschap de lang verwachte gasten tegemoet, maar 't leek Wanda, of ze die oogen nog liever had zien schreien.

Was dat, omdat ze dan mee had kunnen schreien en zich nu goed moest houden, 't kostte wat 't wilde?

‘Nu, komen jullie niet verder dan de deur?’ vroeg Jo uitnoodigend. Even had hun aarzeling en schrik geduurd en toch had hij die bemerkt. Pius had zich 't eerst hersteld. ‘Dat kun je denken,’ zei hij opgeruimd terug. ‘We zijn veel te blij, dat we hier zijn. Je krijgt ons voorloopig niet weg. Wel ouwe jongen, hoe gaat 't?’

Hij vatte Jo's hand en hield die even in de zijne. De smalle, doorschijnende hand vormde zoo'n treurig contrast met de stevige, flinke vuist, waarin ze rustte, dat

[p. 98]

Max er verschrikt naar zag en Jo lachend zei, terwijl hij zijn andere hand bekeek: ‘Wat een dameshandje, hè? Ik moest me eigenlijk schamen, maar je schijnt er nu eenmaal niet dikker op te worden als je ziek bent.’

Jo's opgeruimdheid had alle drie de gewone kalmte teruggegeven.

Max vatte de beide handen van zijn broer. ‘Wat ben ik blij, dat ik je weer zie!’ zei bij hartelijk. ‘We hebben je allemaal erg gemist.’

‘Zoo broertje, daar ben ik blij om. Wat ben je groot geworden, je hebt me al ingehaald, geloof ik.’

Nu kwam Wanda bij het bed. ‘Hoe hebben we 't zoolang zonder elkaar kunnen stellen, hè Wannie - de onafscheidelijken -’.

Hij trok haar naar zich toe en Wanda kuste hem. ‘Jo, lieve Jo, ik ben zoo blij! Ik heb zoo naar je verlangd -,’ fluisterde ze en tranen kwamen haar in de oogen, maar ze bedwong ze spoedig.

Ze legde den rozenbos voor hem neer. ‘Van Pius en mij,’ zei ze en Jo slaakte een kreet van vreugde. ‘Wat

[p. 99]

verrukkelijk; ik geloof, dat jullie een heelen tuin geplunderd hebben. Dank je wel!’

Mevrouwtje had stoelen voor hen klaar gezet en nu zetten ze zich allen om 't bed in een gezellig kringetje.

‘Hè,’ zei Jo, met een zucht van genot. ‘Daar zijn jullie dan toch eindelijk! Ik dacht, dat je nooit zou komen, heusch waar! In hoelang heb ik jullie wel niet gezien? Laat kijken, op 't eind van April - kwam ik hier. Dat's Mei, Juni. Nu is 't half Juli. - Dat's bijna drie maanden! Vertel me nu eens van de Boschjes-club.’

‘'t Woord is aan de Commandante,’ zei Max en wees op Wanda.

‘Ja, jij schijnt mijn dienst zoolang waargenomen te hebben; dat raadde ik al uit de brieven van de jongens. Wil je nu maar de Commandante blijven? Ik zal voortaan wel onder jouw bevelen moeten staan, nietwaar, Mama?’

Eventjes keken de donkere oogen met een droevigen blik naar Mevrouw Verhoeven op.

‘Wanda, de Commandante, zal heel blij zijn, als haar liefste soldaat weer in 't leger terugkeert,’ zei Mevrouw Verhoeven ontwijkend. Toen volgde ze, om de gedachten der kinderen, die alle drie dien blik begrepen hadden, af te leiden: ‘Maar 't is de vraag, hoelang Wanda nog de Commandante wil zijn. Ze zal wel gauw een heele dame worden en dan wil ze niet meer.’

‘Hè, Mevrouwtje, dat weet u wel beter!’ riep Wanda verwijtend uit. ‘Ik blijf zoolang ik kan in de Club.’

‘Verbeeld je, Jo,’ plaagde Max. ‘Laatst kwam ik haar tegen in de stad, en deftig dat ze was!’

‘Nu ja,’ verdedigde Wanda zich, ‘dat was mijn lescostuum. Op les ben ik ook al een heel mensch. Natuurlijk, over twee jaar al onderwijzeres!’

Inwendig lachte ze om het verschil, dat er langzamerhand begon te komen tusschen Wanda, Woensdag- en Zaterdagmiddag of Zondags in de duinen en Wanda, de overige tijden van de week.

‘Over twee jaar!’ zei Jo peinzend. ‘En dan naar Indië, is 't niet, Wanda?’

‘Dan naar Indië,’ knikte Wanda moedig.

‘Und mit der Boschjes-club ist es dan aus!’ fantaseerde

[p. 100]

Max in 't beetje Duitsch, dat hij geleerd had en hij liet 't hoofd als een geknakte lelie op de borst zinken, zoodat alle vier proestten van 't lachen.

‘Ben je niet wijs?’ zei Wanda. ‘Dan blijven jullie toch allemaal nog over?’

‘Neen, neen,’ stribbelde Max tegen. ‘Je zult 't zien, dan is 't uit. Want dan zijn we al zoo oud, laat eens kijken: Jo ruim zeventien, ik zestien. Pius zeventien. Je zult zien, als er één weggaat, dan scheien ze allemaal uit en dan besteden we onze Woensdag- en Zaterdagmiddagen om lange brieven naar Indië te pennen.’

‘Zeg,’ viel Jo in, ‘zullen jullie er om denken, dat je lange brieven aan mij pent, als je uit logeeren bent? Want ik heb van de pret gehoord. De Boschjes zullen waarlijk uitgestorven zijn.’

‘Ik zal stellig schrijven,’ zei Wanda. ‘Ik ook!’ ‘Ik ook!’ riepen Pius en Max.

‘Mammie, wat zult u 't dan rustig hebben! Dan komt u zeker den geheelen dag bij me?’ vleide Jo.

‘Zeker lieveling, zooveel mogelijk; dat beloof ik je!’

‘En hoe maakt Sluiter met zijn das 't nou?’ vroeg Jo.

‘Hij weet nog altijd met zijn sommen geen raad!’ zei Wanda. ‘Hij begrijpt niet, hoe Wanda moe kan zijn van een wandeling op drie beenen,’ riep Pius.

Max kraaide lachend daartusschen: ‘Hij heeft nooit gehoord, dat dames met ijzer beslagen schoenen droegen.’

‘Hé, wat?’ vroeg Jo. ‘Wat beweren jullie nu toch?’

Max vertelde hem 't heele verhaal en Jo lachte hartelijk. Toen deed Pius hem een zaakkundig verslag omtrent den toestand der wilde fazantennesten op Meiendaal. Maar terwijl Jo hen recht vergenoegd aan lag te kijken, daalden zoo nu en dan de lange, zwarte wimpers over de oogen neer en de doorschijnende hand streek over 't voorhoofd, als wilde ze daar het waas van vermoeidheid wegstrijken, dat er langzamerhand op neerzonk.

Mevrouwtje wenkte Pius en deze dempte zijn forsche stem wat, en eindigde zijn verhaal, zoodra hij er kans toe zag.

‘Weet je wat, kinderen, nu moesten jullie maar vast afscheid nemen. Dan blijf ik bij Jo, tot hij ingeslapen is.’

[p. 101]

Jo protesteerde wel een weinig tegen de verdenking van moeheid, die op hem rustte, maar de toon, waarop hij dat deed, verried maar al te zeer, hoe waar ze was.

Het troepje stond op.

‘Dag Jo! Dag Jo!’ zeiden Pius en Max en gaven hem weer een hand. ‘Tot over vier weken, hoor!’

‘Komen jullie dan heusch gauw terug?’ vroeg Jo dringend.

‘Ja, hoor!’ beloofden ze.

‘Dag Jo!’ zei Wanda. ‘Na vier weken kom jij toch zeker gauw bij ons terug? Maak maar, dat je dan een heeleboel beter bent!’

‘Schrijven, hoor Wanda,’ zei Jo.

‘Dat weet je wel, slaap lekker.’

Zij kuste hem tot afscheid; toen volgde zij de jongens, die al bij den uitgang waren.

Jo staarde naar de gesloten deur, waarachter het drietal verdwenen was. De vroolijke trek was van zijn gelaat verdwenen. Zijn moeder, die de stoelen recht gezet had, keerde zich weer naar hem toe en bemerkte, hoe droevig hij naar de deur keek. Zij knielde bij het bed neer en sloeg haar arm om hem heen. Hij liet 't hoofd tegen haar schouder zinken, verborg 't gelaat aan haar borst en begon te schreien, alsof zijn hart zou breken.

‘O moeder, moeder!’ snikte hij, en in dat ééne woord lei hij al zijn klachten en verdriet: zij gingen daarheen naar den heerlijken zomerzonneschijn, ze waren zoo groot, zoo flink, zoo sterk!

En hij was zoo zwak, zoo pijnlijk, zoo bedroefd; al dat geluk was voor hem voorbij, voor altijd voorbij!