De Boschjes-club

[p. 66]

10

Max' profetie kwam uit.



Dien avond daalde de regen in stroomen neer en toen de clubleden den volgenden morgen opstonden en naar buiten keken, was alles regen, regen.

Na 't ontbijt ging Wanda in een hoek zitten met een boek. Maar haar gedachten dwaalden ver weg. Ze dacht weer aan 't ziekbed ginder en toen opeens aan de kinderen op de Kerkhoflaan - mevrouw en mijnheer zouden wel weer naar 't ziekenhuis gaan en dan zaten ze alleen. Alleen met dat sombere weer, nu 't zelfs voor de Boschjesclub te hard regende om uit te gaan.

Een gedachte deed haar opvliegen. ‘Maatje, mag ik ze hier halen?’ vleide ze haar moeder, die af en aan liep om voor een pudding te zorgen, welke dien middag op tafel moest prijken.

‘Wie?’ vroeg Mevrouw Van Wouden, schijnbaar niet begrijpend.

‘Ach toe, ach toe! Ly en Hannie en Max en Eddy, acht toe!’

‘Nog meer?’ vroeg Mevrouw plagend.

‘Neen, dat is niet noodig. Jan en Jo II hebben der vader en der moeder en der groote zusters, maar zij zijn vandaag zoo alleen, ach toe!’

Moeders lachende oogen gaven een toestemmend antwoord, maar haar mond sprak: ‘En 't is zulk hondenweer! Ik wil die natte kinderen niet in huis hebben! En al die vuile voeten! Neen, dat wil ik niet!’

‘Hè!’ riep Wanda, diep teleurgesteld. ‘Hè, maatje, ik dacht, dat u ja zou zeggen, u lachte daarnet!’

[p. 67]

‘Neen, daar blijf ik bij,’ herhaalde Moeder, ‘ik wil ze niet nat in huis hebben.’

Ze legde zóó den nadruk op 't woord nat, dat Wanda haar vragend aankeek. Even liet Mevrouw Van Wouden haar in verdrietige onzekerheid. Ze ging naar de electrische schel en belde het meisje.

‘Ga naar Dompeling en bestel een vigilante, dadelijk voorkomen!’

Met een luiden kreet van blijde verrassing wierp Wanda zich half over de tafel heen op haar moeder. ‘O, moedertje, wat engelachtig! Mag ik ze gaan halen?’

‘Ja, kleed je maar gauw aan. Zeg niets aan Brunetje, want dan wil hij mee en 't zal al vol genoeg zijn met je vijven.’

Hoe snelde Wanda de trap op! Hoe stapte ze, even daarna, in 't volle bewustzijn van haar waardigheid in het gereedstaande rijtuig! Het meisje sloot het portier en voort ging het!

Wanda genoot vooruit al, bij het denkbeeld, hoe blij de Verhoeventjes zouden zijn en hoe verrast! Ze kwam zichzelve voor als de bode van een toovergodin, uitgezonden om het geluk te brengen aan vier treurige, verlaten kinderen. Maar toen de eerste verrassing voorbij was, betrok haar gelaat; ach, dat 't noodig was, de vroolijke Verhoeventjes te gaan troosten!

Het rijtuig reed den Scheveningschen weg langs en zoo naar de Kerkhoflaan.

De regen ruischte neer door het jonge groen. Doorweekt was de grond en vele jonge blaadjes kleefden in den modder, neergezweept door de gutsende stralen en den wind, die bij buien opstak en hevig rondloeide.

Grauw, grijs, somber, nat was alles. Treurig zaten de drie broers en het zusje voor het raam en staarden het bosch in, met angst denkend aan den langen, vervelenden Zondag, zonder vader en moeder straks, zonder Jo, zonder Wanda, opgesloten in huis!

Een rijtuig hield stil voor de deur. Mevrouw Verhoeven kwam hevig verschrikt aansnellen; ze dacht aan een ongelukkige tijding uit het Ziekenhuis. - Maar reeds was Max naar de deur gevlogen en had die geopend. -

[p. 68]

Daar stapte Wanda uit en riep: ‘Ik kom jullie halen! Je moet den geheelen dag bij ons blijven!’

De vier kinderen sloten haar in onder blijde kreten van verrassing. ‘O, wat heerlijk!’ Toen waren ze opeens verdwenen, om zich gereed te maken. Alleen Lydia riep nog over de trapleuning: ‘Mijn beste jurk, maatje?’

‘Ja, kind!’ antwoordde Mevrouw Verhoeven naar boven. Ze voerde Wanda mee, glimlachend om het rumoer, dat opeens de triestige stilte had vervangen. Boven werden stoelen opzij geworpen; haastige voeten bommelden op den vloer, dat de lamp rinkinkte.

‘Bedank je Moeder hartelijk, hoor!’ zei ze tot Wanda. ‘Ik vond 't al zoo naar, dat ik ze zoo alleen moest laten, maar 't kan niet anders.’

‘Ach, vertel wat van Jo!’ Smeekend drong Wanda tegen mevrouw aan.

‘Mijn lieveling, ik kan er nog zoo weinig van zeggen.’ Moeders blik verduisterde. Ze zag weer 't bed, waar haar kind nu reeds bijna vier dagen neerlag in heete, ijlende koorts, zonder zijn moeder te kennen en toch al maar om haar roepend.

Ze zweeg, luisterend naar de wilde kreten, die weer in haar gedachten weerklonken.

‘Maatje, geef toch geld, geld voor die vrouw! O, laat ze ophouden en niet zoo jammeren! Wanda, ik durf 't niet te geven, 't is te weinig! O, geld! De Jammervallei zal 't heeten, de Jammervallei!’

Het tooneel op den Paaschmorgen speelde hem voortdurend door het hoofd.

Soms lag hij stil te fluisteren: ‘Ik kon 't niet helpen, dat ik dien middag niet kwam. Hebben ze lang gewacht? Zijn ze boos?’

Dan wilde hij weer overeind vliegen en woest klonk 't: ‘Is Wanda boos? Zeg, dat ik het niet helpen kon! Waar is Hannie toch?’

Dàt kon de moeder toch niet vertellen aan 't meisje, dat in gespannen verwachting naast haar zat, wachtende tot ze spreken ging.

‘Ik kan er nog weinig van zeggen,’ herhaalde ze toonloos. ‘Hij heeft heel hard de koorts en dat verzwakt ver-

[p. 69]

schrikkelijk.’ Beiden bleven zwijgen, denkende aan hun zieke daarginds.

De kinderen kwamen geheel gereed de trap af. ‘Vanavond krijgt u ze weer netjes thuis, Mevrouwtje!’ zei Wanda, ‘nu voortmaken, kindertjes.’

Moedertje werd gepakt en gekust, dat 't zoo'n aard had.

‘Complimenten aan Jo,’ riep Max. ‘Zeg, dat we met een rijtuig gehaald zijn,’ voegde Lydia er bij.

Ze vond het verschrikkelijk deftig en nam met een air van gewicht plaats, terwijl ze Max en Hannie naar de andere bank verbande. ‘Dames moeten - Wanda en ik moeten vooruit rijden,’ wees ze hen terecht.

Eddy mocht tusschen de ‘dames’ in zitten en voort ging het. Blij lachten de kinderen, die nu opeens ontheven werden van dien verschrikkelijken Zondag.

Ze bivakkeerden op zolder dien dag. Max en Pius lazen hun hoofden rood en hun hersens moe aan ‘De Woudduivel’ en 't geheele gezelschap oefende zich wel een half uur lang om dat prachtige woord uit te spreken: ‘Dshibbennönosch.’

Wanda en Lydia haalden de poppen nog eens voor den dag, die al eenige jaren de slaap der vergetelheid sliepen en alleen bij dagen zooals nu, regenachtige Zondagen, weer eens de eer genoten, bekeken en aangekleed te worden. Hannie, Eddy en Brunet speelden met Brunet's soldaten en daarna tuurden allen zich haast blind en duizelig in de stereoscoop, en gingen aan tafel, vervuld van de wonderen van Parijs en de Pyramiden van Egypte.

's Avonds kwam de vigilante weer voor, en voerde de kinderen terug, na duizend bedankjes en onstuimige omhelzingen aan 't adres van Mevrouw Van Wouden.

Eddy zat op Wanda's schoot en zijn kopje knikkebolde van slaan tegen haar schouder; ook de anderen waren moe en slaperig, maar toch niet zóó, of ze zagen dadelijk bij hun thuiskomst, dat 't gelaat van Moeder en Vader niet meer zoo bedrukt en verdrietig stond, als de laatste dagen. En ze werden klaar wakker, en staarden met blijde oogen hun moeder aan, toen deze zei: ‘Kinderen, Jo heeft me gevraagd, jullie allen de groeten te doen. Hij vond 't heel prettig, dat Wanda zoo voor jullie gezorgd

[p. 70]

heeft en ik moet hem morgen vertellen, of jullie veel pret hebben gehad vandaag.’

Dat was de eerste boodschap van Jo! De kinderen meenden haast, dat 't leed nu geleden was. Ly en Han drongen om hun moeder. ‘Wanneer mogen we mee?’

‘Neen, dat mag nog niet,’ zei moeder afwerend, ‘dat zou te druk zijn.’

Ze dacht eraan, met hoeveel moeite deze woorden gezegd waren, hoe ingezonken en donker omkringd de oogen waren geweest, waaruit dien middag de eerste blik van herkenning haar tegen had gestraald.

‘Jullie moeten maar geduld hebben, geduld,’ maande ze; ‘Jo heeft zelf immers nog tienmaal zooveel geduld noodig, als jullie allen bij elkaar!’

Wanda nam afscheid en kroop alleen in de donkere ruimte der koets. Zij nestelde zich in een hoek en verzonk in droomerijen, telkens opgeschrikt door het licht der lantarens, dat opeens de zwarte duisternis afbrak en zijn stralenbundel naar binnen schoot, zoodat ze even 't bosch kon inzien, donker, natglimmend, terwijl het invallende licht spookachtig de voorste stammen deed uitkomen.

Spoedig ratelde het rijtuig alweer over de keien der stad en bracht Wanda naar huis, om haar moeder eens hartelijk te omhelzen en te bedanken voor de gastvrijheid, den noodlijdenden leden der Boschjes-club verleend.