De Boschjes-club

[p. 53]

8

Ach, den volgenden morgen was 't ontwaken voor de leden der Boschjes-club wel hard! Zóó waren ze nog nooit wakker geworden, meenende, dat ze een benauwden droom hadden gedroomd en dan opeens tot de ontdekking komende, dat 't ditmaal geen droom was; dat de onrust en het verdriet bleven aanhouden met de morgenzon. Zoo stil mogelijk waren Hannie, Max en Lydia opgestaan en toen op hun teenen naar beneden geslopen om te zien of Vader en Moeder dien nacht thuis waren gekomen. Ja, daar hing Moeders mantel en Vaders jas en Cato vertelde hun, dat tegen vier uur in den nacht een rijtuig hun ouders had thuis gebracht.

Daar verscheen Mijnheer Verhoeven op den drempel van de slaapkamer. ‘Ga naar moeder toe en troost haar,’ zei hij dof, maar Max vloog eerst hem om den hals. ‘O, vader, vader, hoe is het met Jo?’

‘Jo lijdt veel pijn en 't is nog lang niet zeker of wij hem mogen behouden.’

‘Zou hij, dan - dood - kunnen gaan?’ fluisterde Hannie met starre oogen. Dit denkbeeld was nog niet bij hem opgekomen. ‘Ja, mijn lieveling, dat kan, maar de dokters hebben beloofd, dat ze al hun best zullen doen om hem weer - beter te maken.’

Aarzelend kwamen deze laatste woorden van zijn lippen. Toen schoof hij Max van zich af en opende de deur van de slaapkamer. ‘Gaat nu naar Maatje!’ herhaalde hij. Mevrouwtje was reeds gekleed. Ze pakte een valiesje in met ondergoed. Lydia zag, dat 't goed van Jo was. Moeders oogen waren rood van 't weenen en toen de drie kinderen bijna bedeesd naderbij kwamen, omhelsde ze hen zóó innig, alsof ze bang was, dat ook hen het ongeluk treffen kon.

[p. 54]

‘Mijn arme lievelingen,’ zei ze, en nam hun hoofden een voor een tusschen haar handen, ‘wat zien jullie bleek en wat een behuilde oogen. 't Is toch ook zoo vreeselijk.’ - Ze keerde zich haastig om en ging weer voort met inpakken.

‘Gaat u straks weer naar Jo toe?’ begon Max.

‘Ja, mijn kind.’

‘Mogen we mee?’ vroeg Lydia verlangend.

Even glimlachte Moeder droevig bij de gedachte, hoe weinig ze den toestand schenen te begrijpen - meegaan - drie kinderen bij een ziekbed, waar met den dood geworsteld werd.

‘Neen kinderen, dat is niet mogelijk; later misschien, maar voorloopig niet.’

‘Voorloopig niet?’ herhaalde Max ongeloovig. ‘Duurt 't dan zóó lang?’

‘Ik vrees, dat we onzen lieven Jo heel lang zullen moeten missen,’ en weer wendde Mamaatje haastig het gelaat af.

‘Maar komt nu, kinderen,’ zei ze na eenige oogenblikken, ‘gaat ontbijten, zoo straks is het tijd voor school!’

Dat hadden ze geheel vergeten - school! Haastig ontbeten ze en net waren ze klaar, toen een zeer bescheiden belletje Jantje en Jo II aankondigde, die hen af kwamen halen.

Ze gingen goedendag zeggen, Jo en Jantje dorsten binnen niets te vragen; ze hadden een gevoel, alsof de treurige stemming van het huisgezin hen loodzwaar drukte en hun den mond sloot. Maar buiten nam Jo II Max bij den arm en vroeg hem naar Jo. 't Waren zeer onvolledige antwoorden, die hij kreeg, en daarom zweeg hij spoedig.

Zwijgend vervolgde het troepje zijn weg.

Jo ging niet op dezelfde school, anders hadden de kinderen ons clubje met nog meer vragen bestormd dan nu. 't Was goed, dat de bel gauw ging en dat de onderwijzers en onderwijzeressen der clubleden, ziende, hoe zenuwachtig en bleek deze waren, hen tegen lastige vragen beschermden.

[p. 55]

Wanda was opgestaan met loodzwaar hoofd en gezwollen oogleden. Haar moeder vond 't beter, dat ze zoo niet naar school ging; ook begreep ze, dat Wanda zeer zou verlangen iets te hooren van Jo.

Daarom kleedde Mevrouw Van Wouden zich vlug aan en ging met Wanda naar de Kerkhoflaan, om daar de berichten te hooren, maar ze vonden niemand thuis dan het meisje en kleine Eddy, zoodat ze besloot, naar 't Kinderziekenhuis te gaan en daar naar den toestand te informeeren.

‘Er kan nog weinig van gezegd worden,’ luidde 't antwoord. ‘De patiënt is uiterst zwak en lijdt veel pijn. Telkens treedt bewusteloosheid in - en we moeten haast zeggen: gelukkig -’ zoo eindigde de pleegzuster, die de tijding bracht, zacht haar bericht.

O, hoe gaarne was Wanda medegegaan met de zuster, die nu weer om den hoek van de gang verdween, om naar haar patiënt terug te keeren! Hoe gaarne had ze éven, even Jo gezien en geprobeerd hem te troosten en moed in te spreken!

Ze begreep niet, dat hij haar niet zou herkennen, haar woorden niet zou hooren; ze wist zoo weinig van ernstige ziekten af.

Met een zucht draaide ze het ziekenhuis den rug toe. 't Was prachtig weer dien ochtend. Langzaam ging Mevrouw Van Wouden met haar dochtertje de Laan van Meerdervoort af, tot waar de Waterverversching begint.

‘Waar gaan we naar toe?’ vroeg Wanda verwonderd.

‘Een beetje opluchten, kindlief; de duinwind zal ons goed doen. Die dikke oogen moeten weg en ik moet weer wat meer kleur op die wangen zien,’ zei haar moeder. ‘Kom, laten we een eindje den weg opgaan.’

O, wie kon bestand wezen tegen het zoet gevlei van den lentewind, zooals hij daar van de duinen kwam gezweefd, en Wanda langs het gloeiende voorhoofd streelde? Wie kan blijven denken aan bloed en dood en pijnen, als de stralende morgenzon zijn licht uitgiet over de blanke duinen, als het groene helmgras ruischt en langzaam, langzaam het zacht gebruis van de zee door komt dringen?

[p. 56]

Wanda voelde, hoe de wind een deel van haar ellende meenam, hoe de duinen haar kalm bemoedigden: ‘'t Zal nog wel ten beste keeren! Houd maar moed!’

En toen langzaam aan de zee voor haar blikken begon op te klimmen, bij iederen stap, dien ze deed, een eindje hooger, en eindelijk zich voor haar uitbreidde, zoo machtig, zoo wijd, overstraald door de schitterende morgenzon, - toen voelde ze, hoe het loodzware, beklemmende juk van schrik en angst afgegleden was, hoe alleen verdriet, groot verdriet was overgebleven, en hoe de Hoop in haar hart begon te gloren.

Ze dacht aan de leden der Boschjes-club; arme lieve kinderen, ze waren naar school gegaan, zonder dat de zon, de wind, de zee hen had kunnen troosten; ze waren nu nog net zoo verdrietig en hopeloos als zij vanochtend! Ze zouden nu ook zeker denken, net als zij vanochtend, dat 't met de Boschjes-club gedaan was, nu het voornaamste lid er voor langen tijd uit was weggerukt.

Net als Wanda vanochtend, zouden ze nu nog huiveren voor sombere, eenzame vrije middagen, doorgebracht in droevige gedachten aan vroegere tijden!

Wanda richtte zich opeens hoog op. Neen, dat behoefde niet! Daar zou zij voor zorgen! De kinderen zouden hun middagen niet missen; alles zou bij het oude blijven, en als dan de zon en de wind en het groen hen getroost hadden, dan zou Wanda ze weer vroolijk maken; dan zou ze voor hen zorgen en op hen passen, zooals zij 't tot nog toe samen met Jo had gedaan!

't Was, als voelde zij Jo's verantwoordelijkheid op haar schouders glijden - zij zou alleen aan het hoofd der Club staan, tot Jo terugkwam!

Mevrouw Van Wouden zag, dat haar middel geholpen had. Wanda's oogen glansden weer; de kleur kwam op haar wangen terug.

Zij wandelden langs het eenzame strand in de richting van de stoomtram. 't Was eb. Ver, ver weg aan haar rechterhand lagen de duinen. De zee klotste en schuimde zachtjes; wijde, wijde ruimte was om haar heen.

't Was bij twaalven, eer Mevrouw Van Wouden er toe

[p. 57]

besluiten kon, haar dochtertje te ontrukken aan al die heerlijkheid, maar de kinderen thuis moesten toch ook geholpen worden!

Met de stoomtram keerden ze terug. In de Anna-Paulownastraat stapten ze op de paardentram.

Eventjes rilde Wanda, - toen ze er aan dacht, of 't deze tram soms was, die Jo's ongeluk veroorzaakt had. Maar zij liet de akelige gedachten niet de overhand krijgen. Zich zelven en de Boschjes-club had ze beloofd, flink te zijn en deze belofte zou ze houden, hoeveel moeite 't haar ook kosten mocht!