De Boschjes-club

[p. 42]

6

Dat was een buitenkansje geweest! De leeraar, die Wanda alle Maandagmiddagen in de geheimen van het teekenen trachtte in te wijden, was ziek. Dit bericht, dat allen braven kinderen toch stellig een traan van medelijden ontlokt zou hebben, nietwaar? dit bericht had Wanda zeker wel een meter hoog doen springen. Niet, dat ze dien leeraar niet mocht, maar ze verfoeide zijn kunst en de Maandagmiddag was een ware marteling voor haar, vooral in 't Voorjaar, als de blauwe lucht, de knoppende boomen op de speelplaats, de zonnestralen, alles, alles haar naar buiten riep. En nu had ze mogen gaan! O, hoe was ze weggesneld in één ren door, hoe was ze bij Mevrouwtje binnen komen stormen en had deze, door bidden en smeeken verleid, de wasch des avonds te vouwen en nu mee te gaan, de Boschjes in, het Pompstation om!

Maar nu was 't al weer voorbij en alleen keerde ze naar huis terug, nadat 't afscheid van haar Paradijs haar eens bijzonder zwaar was gevallen.

Droomerig liep ze de lange Anna Paulownastraat in. Hoe dichter ze bij het woelige midden der stad kwam, hoe meer de wegsnellende tijd haar voerde naar de lessen, die haar nog wachtten, des te langzamer liep ze, en des te droomeriger werd de uitdrukking van haar gelaat. Ze had nu eens geen ‘zin’. Ach, 't was ook zoo heerlijk in de Boschjes geweest.

Toen ze aan 't eind der straat was gekomen en de Princessewal opkeek, helderde haar gelaat op. Daar kwam Jo aansnellen. Haar ziende, versnelde hij zijn vaart nog en liep zóó hard, dat hij haar met een paar groote klapstappen voorbij stoof.

‘Jij gelukkige,’ zei hij, ‘je bent den heelen middag uitgeweest en ik heb moeten blokken, als ik weet niet wat.

[p. 43]

Maar wacht maar, nou is 't mijn beurt. Ik vlieg er nog gauw even heen voor 't eten.’

Wanda lachte om hem. Hij stond daar zoo leuk, half dansend, vóór haar. Zijn wangen gloeiden en zijn bruine oogen schitterden van pret. Zijn buis zat hem zoo lekker slordig om 't lijf en zijn das zat zoo scheef. In haar mijmerstemming bleef Wanda hem glimlachend aanzien. Toen zei ze: ‘Lieve Hemeltje, wat zie je der uit! Waar kom je vandaan? Heb je zóó door de stad geloopen?’

‘Zwijg stil, ik ben in een adem hierheen gehold van school af. Mijn beenen waren stijf van 't zitten en die Smit was zoo ver......’

‘Jo!’ waarschuwde Wanda.

‘Verdraaid lastig, meen ik. En 't weer is zoo mooi. Nou, adie, veel plezier van avond!’

En weg holde hij, beginnend met een sprong en zich na eenige stappen een heel eind latende glijden, zoodat 't ijzer van zijn schoenen rikketikte over de gegroefde tegels van 't trottoir.

Wanda zag hem na, hoe zijn blouse bol van zijn rug afstond door de snelle vaart en hoe hij de stoep op en af vloog om voor de wandelaars uit te wijken.

Dat werden Wanda's reliquieën, die twee momenten: de vlugge, slanke gestalte, staande vóór haar en dan even daarop rennend door de menschen heen, bosch en duinen tegemoet.

't Was toen Maandagmiddag. Vreemd toch, dat ze niet wist, niet voelde op dat oogenblik, hoe spoedig 't gedaan zou zijn met die kracht, dat plezier, die vlugheid; dat ze hem niet terugriep om hem te waarschuwen of om zijn beeld nog eens te zien, en daarbij te weten, dat 't zóó voor 't laatst was.

Zoo peinsde ze later vaak, als die ontmoeting haar weer voor den geest stond.