De Boschjes-club

[p. 36]

5

Langzamerhand gingen de beloften, door het vroege voorjaar den kinderen gedaan, in vervulling; zachter en milder werd de lucht, dikker en dikker de knoppen. 't Voorjaar toonde zich een echt voorjaar gedurende de maand Maart en vergat zelfs zijn sneeuwbuien, zijn Maartsche stormen.

Voorspelden oude, ergdenkende menschen, die aan volmaakt geluk niet konden gelooven, dat 't Voorjaar zijn kunsten tot nà Paschen bewaarde, 't kon de Club weinig schelen; ze genoot van wat ze nu had en bekommerde zich niet om later.

In de eerste week van April was 't Paschen. Wanda, Pius en Brunet waren den geheelen dag te visite gevraagd bij de familie Verhoeven en nu zaten ze allen om half tien reeds bij elkaar in de huiskamer, waarvan de ramen wijd openstonden, en de milde, zachte lucht lieten binnen. stroomen. Mevrouw pakte krentenbrood en chocola voor hen in, ook voor Jantje en Jo II, die net, haasje-over springende, aan kwamen zetten.

De club hield 't natuurlijk niet tusschen de vier muren uit: zóó waren de pakjes gemaakt, of ieder stak zijn vinger door een der negen lusjes, die omhoog stonden en maakte zich tot den aftocht gereed.

‘Waarheen?’ vroeg Wanda. ‘Naar de waterpartij - kijken of de marmeren bank al uit zijn huisje is,’ antwoordde Max.

Ze gingen tegenover 't Prinsevinkenpark het laantje in, dat rechtuit naar den heuvel met de steenen bank leidt.

Hannie, Jo en Wanda vooruit. De rest, alle zeven op een kluitje achteraan.

De struiken hadden hun knoppen al geopend; 't was alsof groene sluiers onder de boomen waren opgehangen.

Hier en daar stond 't groen van het speenkruid en van

[p. 37]

de kikkerbloemen ook al frisch en malsch te prijken. Maar daarboven was alles nog kaal; de koppige eiken, die zich steeds zoolang door het voorjaar laten nooden, zagen eruit, als dachten ze aan geen ontluiken, de beuken echter vertoonden hun volle dikke knoppen.

‘Laten we eerst een beetje op de Hazenvlakte blijven,’ stelde Hannie voor en allen vonden 't goed. Rustig schaarden zij zich op de heuvels, die de vlakte aan één zijde begrenzen.

De zoele lucht, de stilte hadden een kalmeerenden invloed op hen; ze dachten niet aan stoeien. Wanda staarde naar de lucht: één lange, schitterende lenteveer overspande het stuk blauwen hemel dat omsloten werd door de boomen.

In de stad luidden de kerkklokken voor den morgendienst en hun gebombam werd zachtjes door den wind gedragen naar de Boschjes.

‘Ik ga kijken, hoe de klimop 't maakt,’ zei Wanda na een poosje. Ze stak de vlakte over, dadelijk gevolgd door Hannie en Brunet en nog eer ze de struiken aan de overzijde was binnengedrongen, was het heele gezelschap op de been, om de klimop te zien.

Die klimop groeide om een boom heen, die door den bliksem getroffen was, naar zij meenden. Hij zag er tenminste verbazend gehavend uit. Misschien hadden ook de stormen deel aan zijn ongeluk, hoe 't zij, de klimop had de rol van wondheeler op zich genomen en bekleedde met een dik, zacht, groen verband de stomp en de versplinterde takken.

De winterstormen hadden boom en klimop ongedeerd gelaten en nu groeiden de ranken weer welig voort, zooals te zien was aan de dunne punten, waar heele, kleine lichtgroene blaadjes uitkwamen.

De Club maakte zich weer gereed terug te gaan, toen een zacht geschuifel in de dorre blâren hun aandacht trok.

De klimopboom stond aan het begin van een diepe vallei, aan weerszijden begrensd door een lage heuvelrij, met eiken bezet, die zich naar elkaar toebogen, en de vallei 's zomers tot een koele, lommerrijke laan maakten.

De kinderen keken onderzoekend de vallei in en daar

[p. 38]

zagen zij een gedaante naderbij komen, die den lach van hun gezichten deed glijden en hen op een hoopje bij elkaar joeg.

't Was een stokoud, gebogen, klein vrouwtje, een Scheveningsche, in lompen gekleed en leunend op haar stokje. Ze naderde in de richting der kinderen, zonder hen op te merken, daar ze het hoofd naar den grond hield om dorre takjes te zoeken, welke ze in een mandje stopte, dat ze, tegelijk met den knop van haar krukstokje, in de hand had. Onder 't gaan jammerde en steunde ze zachtjes, zoodat 't den kinderen door de ziel sneed en Hannie zijn gelaat huiverend tegen Wanda's schouder verborg.

‘Wat hebben we voor haar? Wat hebben we voor haar?’ vroeg Jo haastig. Ieder grabbelde in zijn zakken en legde het kopergeld, dat ze daar vonden, op Jo's hand. Helaas, alles en alles te zamen, was 't precies zes cent.

Wie niet bijgedragen had, schaamde zich en dacht aan de snorrepijperijen, waar zijn geld aan heengegaan was. Wie 't wèl gedaan had, schaamde zich, dat 't zoo weinig was en dacht eraan, dat 't meer had kunnen zijn, zoo hij maar met meer overleg was te werk gegaan die week; en allen namen zich stilzwijgend voor, in 't vervolg eenige centen van hun zakgeld te bewaren, om niet meer zooals nu met beschaamde kaken te staan.

Zoo denkend stonden ze 't vrouwtje aan te zien, dat nog steeds naderde, voetje voor voetje.

Nu kreeg ze de kinderen in 't oog, en hief luide, zoo luid tenminste als haar oude, verzwakte stem gedoogde, haar jammerlied aan: ‘Zoolang ziek geweest aan de koorts, ach, ach, help me toch, lieve kindertjes, help me toch! Geen kruimeltje brood nog over mijn lippen gehad van ochtend!’

Smeekend stak ze de dorre handen naar de kinderen uit en Jo voelde een heeten blos naar de wangen stijgen, toen hij de zes centen, als gift van tien weeldekinderen aan een arme vrouw, in haar hand legde. Maar plotseling kregen Max en Lydia tegelijk een goeden inval. ‘Ons krentenbrood!’ fluisterden ze en reeds was Max weggesneld om het van den heuvel, waarop ze het hadden laten liggen, weg te halen. Met de tien kleine pakjes kwam hij terug.

[p. 39]

Ieder grabbelde in zijn zakken.
Blz. 38.

[p. 40]

Ieder ontrukte hem er een en gaf 't de oude vrouw, die verbijsterd in hun midden stond en de nette, witte pakjes met een verwezen blik aanstaarde. ‘'t Is brood, krentenbrood,’ zei Jo II verklarend en Lydia voegde er aan toe: ‘en chocola!’ Toen legden ze de pakjes zelf in 't oude mandje. De vrouw kreeg haar bezinning en daarmede de spraak terug en stortte zóóveel vurige zegenwenschen over de kinderen uit, dat ze elkaar even aankeken en den aftocht bliezen, na een paar vriendelijke knikjes aan 't adres van 't oude vrouwtje en een hartelijk: ‘eet 't maar lekker op!’

Geheel en al onder den indruk, en de jammerklachten in hun ooren nog niet verdreven door de zegenwenschen, gingen ze naar den heuvel terug. Brunetje kroop tegen zijn zus aan en ze merkte, dat hij wat zeggen wilde, maar geen geluid kwam over zijn lippen. Zij nam hem in haar armen en kuste hem; toen barstte hij opeens uit in een heftig, krampachtig gesnik; het beeld van zijn grootmama, de lieve oude dame met 't zilverwitte haar, zittende in haar fauteuil, verrees voor zijn geest en tusschen zijn snikken door, stootte hij er de woorden uit: ‘Als - Oma - daar eens - zoo - was!’

Wanda hield hem in haar armen, tot zijn snikken bedaarde



en eindelijk geheel ophield. Toen rees hij zelf weer op en ging met Eddy spelen, die hem verwonderd aan had zitten staren.

Wanda miste Hannie: ze vond hem op het pad met roodgeschreide oogen. Om den akeligen indruk van hun jonge zielen weg te wisschen, wierp ze zich als een stormvlaag tusschen het troepje kinderen op den heuvel, schudde ze flink door mekaar en stelde een wedloop voor van de Hazenvlakte

[p. 41]

tot de Waterpartij. Even daarna was de Club op de been en vloog langs drie, vier verschillende wegen op de Waterpartij af, waar ze elkaar weer terugvonden bij de marmeren bank van Verhuell, die helaas nog in zijn huisje vertoefde, tot Max' groote teleurstelling.

's Middags weer langs de vallei komende, zei Jo: ‘De Jammervallei zal 't hier heeten,’ en dezen naam bleef de vallei houden bij de leden der club.

Toen Jo den volgenden Woensdag, den eersten dag, dat de scholen weer begonnen waren, zijn aardrijkskundeles leerde, ontmoette hij bij een beschrijving van de Deensche kust dezen zin: ‘Ook de naam Jammerbocht spreekt.’

Zijn gedachten werden weer teruggevoerd naar het tafereel in de Boschjes; hij dacht aan de Jammervallei.

Arme jongen! niemand vermoedde, hoe duidelijk de naam Jammervallei eens zou spreken voor allen, en 't meest voor hem!