De Boschjes-club

[p. 24]

3

Nieuwjaarsdag!

Dat was voor de leden van de Boschjes-club steeds een vermoeiende dag. 's Morgens om elf uur al gingen zij ‘den boer op’, zooals Jo het eens gedoopt had en ieder beoordeelde den dag op zìjn wijze.

Kleine Eddy was dolblij, want dan kreeg hij 't schild van den ouden scheurkalender, waarvan de kale plek, die een heel jaar gedragen had, netjes beplakt werd met een prentje. En dan hing er een nieuwe scheurkalender met zoo'n bom blaadjes en bovenop de dikke vette I, die aanduidde, dat 't, voor Eddy tenminste, de dag was, om door allerlei menschen lief en vriendelijk ontvangen te worden. Ja, ja, als men zoo'n klein, blond ventje als Eddy is en men kan met zoo'n snoeperig, fijn stemmetje zeggen: ‘Veel geluk in 't Nieuwjaar!’ en alle stemmen in 't rond doen verstommen, opdat dat ééne stemmetje toch vooral goed gehoord zal worden, ja, dan heeft men 't zoo slecht nog niet op Nieuwjaarsdag!

Voor Max, Jo en Pius was 't een waar corvee. Altijd te hooren, dat men alweer grooter is, warempel - dat gaat vervelen. En bovendien - als je zoo half en half gaat bedenken, dat omhelzen zoowat voor meisjes is en je wordt toch telkens weer gekust, dan is dat een hard gelag. De jongens waren dan ook altijd blij, als 't eindelijk tegen drie uur liep, en 't tijd werd om op hun eigen nieuwjaarsreceptie te verschijnen.

Ja, hun eigen receptie!

Als alle steevaste gebruiken, had ook dit een oorsprong, al lag die nièt verzonken in den nacht der tijden.

't Was eens - nu twee jaar geleden - gebeurd, dat Wanda, moe van 't rondfeliciteeren, naar de Boschjes was gegaan, om daar op de knoestige eiken van den Hazenheuvel uit te rusten. En toen hadden Jo en Max daar ook

[p. 25]

gezeten met precies dezelfde bedoelingen en even later was haar eigen broertje met Eddy en het kindermeisje gekomen.

Toen hadden ze ineens opgemerkt, dat ze vandaag de geheele wereld al gewenscht hadden, maar elkaar niet. En opeens was het Nieuwjaarswenschen gaan stroomen, en Wanda had bepaald, dat voortaan de Boschjesclub op dat uur bijeen zou komen in buitengewone vergadering.

Zoo is 't dan nu 't derde Nieuwjaar na dat gedenkwaardig decreet en de Boschjes-club komt bijeen op de knoestige eiken van 't Hazenheuveltje.

't Loopt tegen half vier. Reeds begint het geheimzinnige duister van den winteravond neer te dalen.

't Dooft het stralende licht der zon tot zacht glanzen en geeft aan de mollige rollen van wolken, die onbeweeglijk langs den hemel hangen, een dofgrijze tint, terwijl het zachte, bijna gedoofde zonlicht hen aan de westzijde even rozerood doet gloeien.

Fijn koud is 't. Een dunne laag sneeuw bedekt den grond, ongerept nog, behalve op het pad en midden over de Hazenvlakte heen, waar de indrukken staan van de voetstappen, achtergelaten door den eerstkomende ter vergadering.

't Is Max, die, in zijn cape gedoken, op den eik zit, en zacht een deuntje fluit.

De takken hebben hun lichten last reeds afgeworpen en teekenen zich zwart af tegen den winterhemel.

Doodstil is 't in de Boschjes op dit uur. ‘Wandelaars moeten nu Nieuwjaar wenschen,’ mompelt Max, en hij lacht vergenoegd, als hij denkt, dat de corvee weer voor een jaar achter den rug is.

Plotseling klinkt de jodelende verzamelkreet. Max antwoordt uit volle borst, dat twee bonte kraaien verschrikt opvliegen en de dorre, verdroogde eikeblaren doen ritselen.

't Is Jo, Hannie en Pius. Daar voegen hun voetstappen zich naast die van Max. Dat arme, mooie sneeuwveldje! Als vier jongens elkaar Nieuwjaar gaan wenschen op de sneeuw, zonder vader en moeder om er de plechtigheid in te houden, dan gaat het er uitzien als dit nu; 't sneeuw-

[p. 26]

kleed is aan flarden gescheurd; groote gaten zijn erin en de lappen ervan hangen op Max' en Jo's rug. Want die twee vinden 't noodig een broederlijke omhelzing, gevolgd door een stoeipartijtje, aan den Nieuwjaarswensch toe te voegen. Pius danst om hen heen en moedigt ze aan, totdat ze de heele Hazenvlakte rond gebuiteld zijn en hun toevlucht op den eik gaan zoeken om uit te blazen.

Lydia met kleine Eddy vertoont zich in het kreupelhout en voegt zich bij het span.

Ze draagt met bijzonder veel waardigheid haar nieuwe, donkerroode jurk, die ze zorgvuldig oplicht, vóór ze op den eiketak gaat zitten, waarna ze even heimelijk het effect onderzoekt van de zachte donkerroode plooien op den witbesneeuwden grond, om daarna wel heel onverschillig voor zich uit te zien, als Max haar spottend aankijkt.

Hij is echter niet van het spoor te leiden, en zich van den tak waarop hij zat, met een schok voor haar voeten werpend, mompelt hij in plaagzieke verrukking: ‘Jonge, jonge, wat is me zus mooi!’ Voorzichtig neemt hij een plooi der jurk tusschen duim en wijsvinger.

Lydia, zeker verzacht door al de vriendelijkheid van den dag, geeft hem een zeer welwillend, nuffig tikje om de ooren en Max kijkt even verwonderd op, dat ze niet ‘opgevlogen’ is.

Hoort 't daar jodelen achter de boomen! Wanda's stem jubelt helder op, en daarnaast klinkt 't schorre, mislukte gejodel van Brunet, die 't nog leeren moet, net als de jonge haantjes 't kraaien.

Een veelstemmig koor verheft zich uit de eikeboschjes. Vanuit de boomen komt Wanda aanrennen, terwijl ze Brunetje met zich mee trekt.

‘Veel geluk in 't Nieuwe jaar! veel geluk!’ klinkt 't van beide kanten. Lydia kust Wanda een beetje sentimenteel en Wanda zoent Jo, dat hij haast stikt en zich redt boven in den boom.

Dan keert de rust terug onder de kleine bende en ze komen onder den invloed van het landschap om hen heen. 't Wordt donkerder; de fijne schemering van den mooien winterdag.

[p. 27]

‘Foei,’ zegt Wanda, en ze laat haar hoofd zakken tegen den stam achter haar, ‘wat ben ik moe; hè, dat geloop!’

Jo wiegelt zich zacht op zijn hoogen tak heen en weer. Zijn gelaat is 't helderst verlichte plekje, dat ze vinden kan. Zacht kaatst het schijnsel van den nog goudglanzenden, westelijken hemel er op terug en Wanda lacht even om de blijde uitdrukking van zijn oogen.

Ze weet, wat hij nu ziet: de duinen, de gansche wijde lucht, misschien nog de zee, maar ze is te lui, om het uitzicht met hem te komen deelen, en bovendien, haar beste jurk!

‘Jo, mijn zoon, wat ziet ge, dat u dùs blijde stemt?’ zegt ze plechtig naar boven toe.

Jo bukt zich; zijn oogen, die zich verzadigd hebben aan den avondglans, kunnen haast niets onderscheiden tusschen de struiken beneden hem. ‘Dat 't tijd wordt om naar huis te gaan,’ antwoordt hij, grijpt zijn tak met de handen en laat zich slingeren, om dan met een sprong op den grond te komen.

‘Hè,’ zegt Wanda, ‘'t is hier zoo goed. 't Is warempel net zomer, behalve 't donker.’

‘Ik hoop,’ zegt Lydia, ‘dat we 't volgend jaar hier nèt zoo mogen zitten.’

‘Wel,’ valt Max in, ‘dat heb je Tante Aagt netjes nagepraat.’

‘Je bent toch een nare jongen,’ en Wanda rukt hem aan zijn oor naar zich toe. ‘Ik hoop, dat we hier niet allen zóó zullen zitten, maar allemaal een klas hooger. En als jij niet overgaat,’ en ze schudt Max heen en weer bij het oor: ‘dan, dan -’ de dreigende uitdrukking van haar gezicht zegt de rest. ‘Maar vooruit!’

Allen springen nu op en als ze weer in beweging komen, dan voelen ze, dat 't toch geen zomer is, want ze huiveren en zetten 't op een loopje.

Dan gaan ze 't Nieuwe Jaar tegemoet, dat hun opwacht, ginds in de stad, met werk, met plezier, met allerlei lotgevallen. Zullen zij er veilig doorkomen?

Zal de Hazenvlakte hen 't volgend jaar allen terugzien?