Vadertje Langbeen

Lock Willow.
3 October.

Lieve Vadertje Langbeen,

Je eigenhandig geschreven briefje (en nog wel met zoo'n onzeker schrift) kreeg ik juist vanmorgen. Wat naar, dat je ziek bent geweest! Ik had je niet met mijn zaken lastig gevallen als ik dat geweten had. Ja, ik zal je mijn verdriet vertellen. Maar, het is nogal ingewikkeld om het alles te schrijven en het is een héél intieme kwestie. Bewaar dozen brief alsjeblieft niet, maar verbrand hem als je hem gelezen hebt.

Voordat ik begin, stuur ik je eerst een chèque van $1000.- Het lijkt wel grappig, hé, dat ik aan jou een chèque stuur. Waarmee denk je wel, dat ik dat zoo ineens heb verdiend?

Ik heb mijn boek verkocht, Vadertje. Het wordt nu in zeven deelen uitgegeven en dan in een boekdeel. Je denkt nu misschien, dat ik opgewonden van geluk ben, maar dat is toch niet zoo. Het kan me haast niets schelen. Natuurlijk ben ik blij, dat ik met het afbetalen een be in

[p. 142]

kan maken. Ik ben je meer dan $2000. - schuldig. Het zal bij gedeelten binnenkomen. Wees nu niet vervelend en zeg niet, dat je het niet wilt aannemen, want ik voor mij vied het-een heerlijk gevoel, dat ik het terugbetalen kan. Ik ben jou veel meer dan je geld schuldig. Voor dio rest zal ik je mijn heele leven dankbaar blijven en je liefhebben.

En nu Vadertje, moet ik je over iets anders spreken. Geef me nu een heel goeden raad.

Je weet, dat ik altijd heel veel van je heb gehouden. Jij was immers mijn heele familie in één. Maar natuurlijk neem je het me niet kwalijk, als ik je zeg dat ik nog een anderen man op een heel, heel andere manier liefheb. Het zal je wel niet moeilijk vallen te begrijpen, wie dat is. Ik vermoed dat je het allang hebt gemerkt, dat mijn brieven vol waren van Jongeheer Jervie.

Ik wou dat ik je duidelijk kon maken, hoe hij is en hoe vriendschappelijk onze omgang was. We denken zoowat hetzelfde over alles. Ik ben bang dat ik dikwijls geneigd ben eerst te denken, hoe hij het wel zou vinden. Maar hij heeft ook altijd gelijk. Dat moet ook, zie je, want hij is veertien jaar ouder dan ik. In andere dingen is hij weer een echte groote jongen en dan moet je wel degelijk voor hem zorgen. Hij heeft er b.v. geen flauw benul van, dat je overschoenen moet dragen, als het nat, regenachtig weer is. Hij en ik vinden dezelfde dingen leuk, en dat is ook een heeleboel waard. Het is erg vervelend wanneer de humoristische kijk op de dingen van twee menschen niet hetzelfde is. Ik geloof niet dat die twee dan werkelijk samen gelukkig kunnen zijn.

En dan is hij... Ach, ik kan het je niet zeggen, hij is, die hij is en ik mis hem, ik mis hem vreeselijk. De heele wereld schijnt me zoo leeg en ellendig zonder hem. Ik haat den maneschijn, omdat, die zoo prachtig is en hij niet bij me is om er samen met mij van te genieten. Maar misschien heb jij ook wel eens van iemand gehouden en weet je dus wat ik nu lijd. Als dat zoo is, hoef ik er ook niet verder over te spreken en als ja het nooit

[p. 143]

gedaan hebt, wel, dan kan ik het je toch niet duidelijk maken.

In elk geval, ik verlang ontzettend naar hem. En ik heb geweigerd met hem te trouwen.

Ik gaf er hem geen reden voor op. Ik voelde me zoo ellendig en moe en ik kon niet denken bij wat ik zei. En nu is hij boos weggegaan en denkt, dat ik van Jimmie McBride hou. En dat is nog zoo'n jongen, heelemaal geen man. Maar Jongeheer Jervie en ik raakten van het eene misverstand in het andere en we griefden elkaar. Ik vroeg hem om weg te gaan, niet omdat ik hem niet genoeg liefhad, maar juist omdat ik hem boven alles liefheb. Ik was bang dat hij er later berouw van zou hebben en dat zou ik niet kunnen verdragen. Het schijnt me niet goed voor iemand als ik, die nog niet eens de naam van mijn orders ken, in zoo'n familie te trouwen. Ik heb hem nog nooit over het vondelingengesticht gesproken en ik vond het altijd vreeselijk, dat ik daar niet voor uit dorst komen, en dat ik niet eens zelf wist, wie of ik eigenlijk ben. Misschien ben ik wel van heel lage afkomst, en zijn familie is trotsch. En ik ben ook trotsch.

Dan voelde ik ook een band tusschen jou en mij. Nu je mij de opleiding voor schrijfster hebt gegeven, heb ik de verplichting tenminste te trachten er een te worden. Het zou niet eerlijk zijn, eerst die opleiding aan te nemen en dan er mee uit te scheiden en er geen gebruik van te maken. Maar nu ik al een deel van de som heb terugbetaald, voel ik de schulden al lichter op me wegen en ook zie ik nu in, dat ik kan schrijven al ben ik getrouwd.

Ik heb er heel veel over nagedacht. Natuurlijk, hij is socialist, en heeft dus geen bekrompen gedachten over standsverschil. Misschien kan het hem niets schelen om iemand uit het volk te trouwen, zooals wel meer mannen er over denken. En als twee menschen goed harmonieeren en met elkaar gelukkig zijn en zich ellendig en verlaten voelen wanner ze gescheiden zijn, moeten ze misschien wel niets ter wereld tusschen zich dulden. Natuurlijk wil ik dat vreeselijk graag gelooven, maar ik had ook graag

[p. 144]

ouw onpartijdig oordeel gehoort. Jij behoort waarschijnlijk ook tot een aanzienlijke familie en je zult er van een wereldsch standpunt over oordeelen en niet alleen van een medevoelend-menschelijk standpunt. Dus zie je hoe dapper ik ben, om mijn lot door jou te laten beslissen.

Denk eens aan, als ik nu naar hem toeging en hem vertelde dat de oorzaak van onze ellende niet Jimmie McBride maar het John Grier Home was, zou dat niet vreeselijk voor me zijn? Ik zou er in elk geval veel moed voor noodig hebben. Neen, dan blijf ik me nog liever mijn heele verdere leven ellendig-alleen voelen.

Dit alles is zoowat twee maanden geleden gebeurd. Ik heb nog geen woord van hem gehoord sedert hij hier was, en ik ging juist aan het gevoel van een gebroken hart wennen, toen ik zoo net een brief van Julia kreeg, die me heelemaal van stuur maakt. Ze schrijft zoo terloops, dat ‘Oom Jervie’ een heelen stormnacht uit is gebleven, terwijl hij in Canada op de jacht was en hij heeft sedert dien naren nacht lonontsteking. En dat heb ik nooit geweten! Ik voelde me gekrenkt, omdat hij weg was gebleven en niets meer van zich had laten hooren! Ik denk, dat hij zich nu ook erg ongelukkig voelt, net als ik.

Wat raad je me nu aan te doen?

Judy.