Vadertje Langbeen

Lock Willow.
19 Juni.

Lieve Vadertje Langbeen,

Het werk is volbracht. Mijn opleiding is teneinde. Mijn diploma ligt in de bovenste la van mijn kast bij mijn twee mooiste japonnen. De promotiedag verliep als gewoonlijk met een paar regenbuien op onheilspellende oogenblikken. Dank je voor je rozeknopjes. Ze waren

[p. 137]

schattig. Van Jongeheer Jervie en van Jimmie kreeg ik rozen, maar ik heb de hunne in het water laten staan en droeg jouw bloemen bij den rondgang van de Seniors.

Hier zit ik nu weer op Lock Willow voor de zomermaanden, misschien wel voor altijd. Het leven is hier goedkoop, de omgeving rustig en zeer geschikt voor een letterkundig leven. Wat kon een worstelende schrijfster nog meer verlangen. Mijn boek maakt me gek. Ik denk er elk wakend oogenblik aan en droom er nog 's nachts van bovendien. Alles wat ik verlang is rust en vrede en een macht tijd om te werken, onderbroken door krachtige maaltijden.

Jongeheer Jervie komt ook voor een week of zoo in Augustus en Jimmie McBride wil dezen zomer ook even komen aanwippen.

Hij is geïnteresseerd bij de een of andere onderneming en reist nu om aan de verschullende banken obligaties te verkoopen. Hij wil nu ‘The Farmers National’ te Corners en mij op dezelfde reis vereenigen.

Je ziet dus, dat we hier op Lock Willow geen gebrek aan bezoekers hebben. Ik had verwacht, dat je ook eens langs zoudt komen met je auto, maar ik weet nu al, dat mijn wenschen in verband met jou toch hopeloos zijn. Toen ik zag dat je zelfs niet op mijn promotiedag was overgekomen, verbande ik je voor altijd en eeuwig uit mijn hart.

Judy Abbott A.B.

(A.B. afkorting van Artium Baccalaureus, dat is de eerste academische graad na drie jaar studie en examens).

Liefste Vadertje Langbeen,

Is het niet heerlijk te kunnen werken? Of heb je het nog nooit gedaan? Het is vooral eenig, wanneer je work het liefste is, dat je zou willen doen. Ik heb dezen zomer

[p. 138]

elken dag zooveel geschreven als ik maar met mogelijkheid kon doen en mijn eenige grief tegen het leven is, dat de dagen niet lang genoeg zijn om alle mooie en waardevolle en onderhoudende gedachten, die ik heb, zwart op wit te zetten.

Ik heb nu al twee deelen van mijn boek klaar en ga morgen om half zeven met het derde deel beginnen. Het is het mooiste boek, dat je ooit hebt gezien. Werkelijk waar! Ik denk aan niets anders meer. 's Morgens heb ik haast geen geduld om me behoorlijk aan te kleeden en te gaan ontbijten. Dan ga ik schrijven en nogeens schrijven totdat ik ten langen leste zoo doodop ben, dat ik haast van mijn stokje val. Dan ga ik uit met Collin (de nieuwe herdershond) en ren met hem door de velden en doe een nieuwen voorraad gedachten op voor den volgenden dag. Het is het mooiste boek, dat je ooit gelezen hebt. O, neem me niet kwalijk, dat heb ik je zooeven al verteld.

Zeg Reveling, je denkt toch niet, dat ik verwaand ben?

Dat ben ik anders heusch niet. Alleen maar een beetje opgewonden. Misschien bekoel ik later wel en word ik kritisch en vervelend. Och nee, dat weet ik toch wel, dat ik dat niet word. Maar dezen keer heb ik dan een werkelijk boek geschreven. Wacht maar totdat je het hebt gelezen, dan kun je er zelf over oordeelen.

Ik zal voor een oogenblik probeeren over iets anders te spreken. Ik heb je nog niet verteld, dat Amasai en Carry dit jaar Mei getrouwd zijn, is het wel? Ze blijven hier beiden werken, maar voor zoover ik erover kan oordeelen, geloof ik, dat het huwelijk hen beiden heeft bedorven. Vroeger lachte ze, wanneer hij modderschoenen mee naar binnen bracht of asch op den grond morste maar nu.... Zeg, je moest haar eens hooren schelden. En ze krult haar haar ook niet meer. En Amasai, die vroeger altijd zoo graag bereid was om kleedjes te kloppen en hout aan te dragen, bromt nu als ze hem zoo iets vraagt. Zijn dassen zijn nu ook van een erg sombere kleur, zwart en bruin, terwijl hij vroeger nooit anders dan roode en paarsen droeg. Ik heb besloten nooit te trouwen. Het schijnt dat dat heusch een ontaardend proces is.

[p. 139]

Ik kan je van hier niet veel nieuws berichten. De dieren genieten alle een goede gezondheid. De varkens zijn buitengewoon vet, de koeien schijnen tevreden en de kippen leggen goed. Stel je belang in pluimvee? Laat ik je dan even dat kleine boekje aanbevelen: ‘200 eieren per kip elk jaar’. Ik denk er hard over, de volgende lente een kunstmatige broedmoeder te laten komen. Je ziet, dat ik al aardig aan het denkbeeld gewend raak, om hier op Lock Willow blijvend mijn tenten op te slaan. Ik moet hier nog 114 novellen schrijven, evenals Anthony Trollope's moeder. Dan heb ik mijn levenstaak volbracht en kan ik me terugtrekken en gaan reizen.

Mijnheer James McBride was hier den vorigen Zondag bij ons. We hebben gebraden kip en roomijs bij het avondeten gehad en het scheen hem heel goed te smaken. Ik was erg blij, hem weer eens te zien. Het was voor mij een bewijs, dat de wereld bij Lock Willow toch niet ophoudt. Die arme Jimmie moet hard werken om zijn obligaties kwijt te raken. The Farmers' National in Corners wil er niet van hooren, al betaalt het ook 6% en soms zelfs 7% per jaar. Ik denk, dat hij nu wel weer naar huis zal gaan en in de fabriek van zijn vader werk zal zoeken. Hij is veel te rond en vertrouwelijk en goedhartig om ooit een goed effectenman te worden. Maar aan het hoofd van een goed gaande fabriek te fjtaan, is toch ook een prachtige positie, vindt je niet? Nu spreekt hij daar nog niet over, maar hij zal het later toch doen.

Ik hoop dat je het op prijs stelt, dat je vandaag een langen brief krijgt van iemand die erge schrijfkramp heeft. Ik hou toch nog altijd erg veel van je, lieveling, en ik voel me erg gelukkig. Overal zijn hier prachtige landschappen en er is altijd genoeg om te eten en ik heb een heerlijk, zacht bed en een riem papier en een liter inkt. Mijn hartje, wat wensch je nog meer?

Altijd,

Je je liefhebbende Judy.

[p. 140]

P.S. De postbode brengt ons zoo juist goed nieuws. Jongeheer Jervie kondigt ons zijn bezoek voor den volgenden Vrijdag aan en hij wil een week blijven. Heerlijk ik ben alleen bang, dat er niet veel tijd voor mijn boek zal overblijven. Hij is nog al erg veeleischend.