Vadertje Langbeen

Lock Willow.
4 April.

Liefste Vadertje,

Heb je het poststempel wel gezien? Ja, het is zoo, we zijn op Lock Willow! Sallie en ik vereeren deze plaats met onze tegenwoordigheid gedurende de Paaschvacantie. Wij meenden, dat dat het beste was, wat we in onze vacantie doen konden. We waren beiden op en top zenuwachtig geworden en konden het niet langer in Fergussen Hall uithouden. En als je in zoo'n toestand verkeert, is het een straf, om met 400 meisjes in één zaal te eten. Er is dan zooveel lawaai, dat je niet met het meisje tegenover je kunt spreken als je beide handen niet voor je mond houdt en hard schreeuwt. Heusch waar!

We hollen de heuvels op en af en lezen en schrijven en hebben hier een heerlijken rustigen tijd. Dozen morgen beklommen we den Sky Hill. Je weet wel de berg, waar Jongeheer Jervie en ik eens ons avondeten hebben klaargemaakt. Ik kon nog de plek ontdekken, waar de rots door den rook van ons vuur heelemaal zwart was geworden.

[p. 135]

Het is toch vreemd dat sommige plekken je dadelijk aan bepaalde menschen herinneren. Je kunt er niet langs, zonder aan ze te denken. Ik voelde me erg verlaten zoo zonder hem, net twee minuten lang.

Wat denk je wel, dat mijn laatste werk is, Vadertje? Je zult wel gaan denken dat ik onverbeterlijk ben. Ik schrijf een boek! Drie weken geleden begon ik ermee en ik schiet er heerlijk mee op. Ik ben nu eindelijk achter het geheim gekomen. Jongeheer Jervie en die uitgever hadden gelijk. Je schrijft het best, wanner je het over dingen hebt die je door en door kent. En dezen keer heb ik het over iets, waarvan ik zeker weet mee te kunnen spreken. Raad eens wat! Het John Grier Home! En het wordt goed, Vadertje. Ik geloof het beslist. Tot op de kleine onbelangrijke alledaagsche dingetjes toe. Ik ben nu een realiste. Ik heb de romantiek er aan gegeven. Daartoe zal ik later nog wel terugkeeren, wanner mijn eigen avontuurlijke toekomst begint.

Dit boek zal ik nu afmaken ook, en dan wordt het uitgegeven. Je zult het zien! Als je vurig naar iets verlangt en maar volhoudend blijft volharden, dan zet je je zin toch door op den duur. Ik heb er nu al vier jaar lang op gewacht een brief van jou te ontvangen en ik geef den moed nog altijd niet op.

Nacht Vadertje!

(Ik vind het prettig je ‘Vadertje’ te noemen. Het klinkt zoo aardig, vertrouwelijk!)

Je je liefhebbende

Judy.

P.S. Ik vergat nog, je nieuws van hier te vertellen. En het is toch werkelijk erg wanhopig nieuws. Lees maar niet verder als je niet tot tranen toe geroerd wilt worden.

Arme, oude Grover is dood! Hij was zoo zwak, dat hij niet meet kon eten en ze moesten hem daarom wel dood schieten.

Negen kuikens zijn luatst door een wezel of een bunzing of een rat om het leven gebracht.

[p. 136]

Een van de koeien is ziek en we hebben den veearts uit Bonnyrigg Four Corners laten komen. Amasai moest den heelen nacht opblijven om de koe lijnzaadolie en whisky te geven maar we hebben er een zwaar hart over of die arme zieke koe wel iets anders dan lijnzaadolie te proeven heeft gekregen.

Sentimenteele Tommy (de schildpad) is spoorloos verdwenen. We zijn bang dat hij in een val terecht is gekomen.

Er is toch een macht verdriet op de wereld.