Vadertje Langbeen

5 Maart.

Lieve Mijnheer de Regent.

Morgen is het weer Lamme Woensdag in het John Grier Home. Wat zullen ze zich opgelucht voelen als het eindelijk 5 uur heeft geslagen en jij ze een tikje op hun hoofd hebt gegeven! Heb jij me ook wel eens op mijn hoofd getikt, Vadertje? Ik geloof het niet. Ik kan me alleen maar dikke regenten voor den geest roepen.

Groet ze allen op het gesticht, als je wilt, en vriendelijk ook. Als ik nu na vier jaar aan dat huis terugdenk, krijg ik heusch een gevoel van teederheid. Toen ik hier de eerste dagen was, voelde ik me ongelukkig omdat ik dacht, dat ik beroofd was van de normale jeugd die andere meisjes genieten. Maar nu is dat gevoel al lang verdwenen, ik denk aan mijn verleden als aan een vreemd avontuur terug. Ik voel me ter zijde van de anderen staan en van daaruit een blik in het leven werpen. Nu ik volwassen ben, krijg ik een kijk op de wereld, die andere menschen, welke er middenin zijn opgegroeid, totaal missen.

Ik ken een heeleboel meisjes, - Julia b.v. - die nooit weten dat ze gelukkig zijn. Ze zijn zoo aan het geluk

[p. 134]

gewend, dat dat gevoel heelemaal verstompt is. Maar als ik me gelukkig voel, is dat iets heel anders. En ik zal me gelukkig blijven voelen, al moet ik misschien nog door heel wat ellende heenworstelen. Ik beschouw nu alles, zelfs kiespijn, als een belangwekkende gewaarwording en ik ben blij te weten wat het is. ‘Whatever sky's above me, I've a heart for any fate’.

Maar Vadertje, neem die ontluikende liefde voor het John Grier Home nu niet al te letterlijk op. Wanneer ik, zooals Rousseau, vijf kinderen had, zou ik ze niet op den drempel van een vondelingengesticht leggen, in de hoop dat ze eenvoudig zouden worden opgevoed.

Doe mijn groeten aan Juffrouw Lippett (dat kun je heusch doen) en vertel haar eens, hoe mooi ik vooruitgekomen ben.

Je kleine Judy.