Eén jaar maximumstraf

[p. 137]

Hoofdstuk XVII.

Vijf minuten voor half twaalf.

Rrrrrrt!!

De telefoon rinkelt en Hart neemt den hoorn af.

‘Politiebureau. Ja, met hoofdinspecteur Hart. Wat is er Mulder?... Goed, ik kom dadelijk!’

‘Is het spel begonnen?’ vraagt inspecteur Mander en zijn oogen blaken van strijdlust.

‘In elk geval hebben ze hun eersten zet gedaan. Hotel “de Wereldbol” staat in brand. Precies wat ik verwacht had. Niet die brand natuurlijk, maar dat ze ergens iets op touw zouden zetten, om de aandacht af te leiden. De inbraak, die ze van plan zijn, zal heel ergens anders plaats hebben. Daarom heb ik ook gezegd, dat niemand zijn post mag verlaten. Mulder vertelde me, dat de brandmeester zei, dat de boel in brand was gestoken, want het vuur woedt aan vier kanten tegelijk. Van Santen, ga er even heen. Ik blijf hier. Misschien wordt het oorspronkelijke plan toch uitgevoerd.’

Van Santen vertrekt en inspecteur Mander steekt een versche sigaar op.

‘Zou die vent toch kans hebben gezien, om Deventer binnen te komen?’ vraagt hij. ‘Wij werden vlak voor Deventer toch ook netjes aange-

[p. 138]

houden. Hoe kan hij dan door de afzetting gekomen zijn?’

En op dit moment gaat het licht uit.

‘Stoppen doorgeslagen’, veronderstelt Mander, maar de hoofdinspecteur springt overeind en roept:

‘Kijk es naar buiten! De lantaarns zijn ook uit. Het is stikdonker in de stad. Ze hebben de centrale blijkbaar onklaar gemaakt. Dat zal het tweede punt op hun programma zijn. Ik moet toegeven, dat ze het grootsch opzetten. Maar het bevalt me heelemaal niet.’

Hij heeft inmiddels zijn zaklantaarn aangeknipt en draait het nummer van de Electriciteitswerken.

‘Hallo, U spreekt met hoofdinspecteur Hart. Wat is er aan de hand?... Ja... ja... nou, het is te hopen. Dag mijnheer.’

‘En?’ vraagt Mander.

‘Net wat ik dacht. Op onverklaarbare wijze is een storing ingetreden. De monteurs zijn al bezig, het te onderzoeken en men denkt, dat de zaak spoedig weer in orde is. Maar die kerels hebben nu al tijd genoeg gehad.’

Op dit oogenblik gaat het licht weer aan en enkele minuten later rinkelt de telefoon.

‘Daar zul je het hebben,’ zegt Mander opgewonden, terwijl Hart den hoorn opneemt.

‘Hallo, met Hart.’

Mander kan duidelijk zien, dat de hoofdinspecteur aanvankelijk schrikt, maar dan beginnen zijn oogen te schitteren.

‘Wacht daar op me. Ik kom direct.’

‘Ga mee, Mander’, roept hij en grijpt naar zijn

[p. 139]

hoed. ‘Het licht schijnt precies een halve minuut te vroeg te zijn opgegaan.’

Inmiddels zijn ze naar buiten gerend en in de politieauto gesprongen.

‘Weet je de groote juwelierzaak van Alex de Vries?’ vraagt Hart den chauffeur en als deze bevestigend knikt. ‘Rijdt er dan als de bliksem naar toe.’

‘Zou je me eindelijk niet es vertellen, wat er gebeurd is?’ vraagt inspecteur Mander 'n beetje nijdig.

‘Bijzonderheden weet ik ook nog niet. Tijdens de duisternis hebben ze de étalage van een groote juwelierzaak leeggehaald, maar toen het licht op ging, waren ze nog in de winkel en mijn mannetjes hebben drie inbrekers gearresteerd.’

Ze zijn spoedig ter plaatse.

De winkel is hel verlicht en aan de deur kan men duidelijk zien, dat deze geforceerd is.

Ze gaan naar binnen en een oude heer, die een sjamberlock over zijn pyama draagt, kijkt verschrikt op.

‘Mijnheer de Vries zeker? - Ik ben hoofdinspecteur Hart. Waar zijn m'n mannen en de gevangenen?’

‘Ze zijn hierachter op het kantoor. Gaat U die deur maar door. Ik blijf liever in de winkel, want de deur kan niet dicht.’

De twee beambten begeven zich naar het kantoor, waar ze twee rechercheurs aantreffen, die met de revolver in de hand drie mannen in bedwang houden, die tegen den muur gedrukt staan.

[p. 140]

‘Knap gedaan!’ knikt de hoofdinspecteur goedkeurend. En toch kan hij een gevoel van teleurstelling niet onderdrukken, want de hoofdpersoon is er niet bij.

Mander schijnt zijn gedachten te raden, want nadat hij de drie gevangenen heeft bekeken, zegt hij spijtig:

‘Het groote wild is natuurlijk ontsnapt.’

‘De baas krijgen jullie nooit,’ zegt een der inbrekers brutaal ‘en wij verraden toch niet, wie het is.’

De hoofdinspecteur glimlacht genoegelijk.

‘Je hoeft niemand te verraden, want ik weet al lang, wie het is. Ik had alleen gehoopt, hem in dit illustere gezelschap aan te treffen. - Hoe is het hier gegaan?’ wendt hij zich daarop tot de rechercheurs.

‘Wij hadden opdracht gekregen, deze juwelierswinkel te bewaken’, begint een der rechercheurs. ‘Tot twaalf uur brandt het licht in de étalage, terwijl het licht in de winkel den heelen nacht blijft branden. Toen alle lichten plotseling uitgingen, gingen we vlak voor de deur staan, maar ze moeten al lang binnen geweest zijn, want toen het licht weer op ging, zagen we tot onze verbazing, dat de étalage zoo goed als leeg was. Maar in de winkel zagen we een paar mannen staan en zonder te aarzelen trapten we de deur in, die gelukkig gauw open was. Op ons “sta of we schieten!” bleven deze drie kerels staan, maar we weten niet zeker, of er nog meer waren. Ze zijn het huis via den tuin aan de achterkant binnengedrongen en als het licht een oogenblik langer was uitgebleven, waren ze er alle-

[p. 141]

maal van door geweest. Het was handig bedacht.’

‘Hoe is het met de buit?’

‘Ze hadden allemaal wàt in hun zakken. De eigenaar, die boven de winkel woont en op het geraas, dat het forceeren van de deur maakte, naar beneden kwam, kan nog niet zeggen, of er uiteindelijk iets verdwenen is. Hij heeft een groote voorraad in huis en weet 't op z'n vroegst morgenochtend.’

De hoofdinspecteur denkt even na.

‘Een van jullie moet vannacht maar hier blijven, ofschoon ik niet denk, dat er nog iets zal gebeuren. Wij zullen deze drie heeren wel mee naar het bureau nemen.’

De gevangenen worden naar de politieauto gebracht en Hart vertelt den eigenaar, dat hij een rechercheur achterlaat, om vannacht een oogje in 't zeil te houden.

‘Morgen kom ik wel even hooren, of er iets vermist wordt’, besluit hij en neemt afscheid van den heer de Vries, die niet kan nalaten, zijn bewondering over de schitterende maatregelen, die de politie dezen avond getroffen heeft, uit te spreken.

De auto rijdt naar het politiebureau terug en nadat de gevangenen veilig zijn opgesloten, zegt de hoofdinspecteur tevreden tegen Mander:

‘Ik geloof, dat we onzen vriend aardig dwars hebben gezeten. En hemzelf zullen we nu ook wel gauw te pakken hebben, want overal wordt naar hem uitgekeken. Jij komt vannacht zeker bij mij logeeren, hè?’

‘Heel graag, tenminste, als je nog van die oude cognac in huis hebt.’