Een Vlaamsche jongen

[p. 161]

Het examen.

In Den gulden Stoop, aan de brug, eene van de voornaamste herbergen van het dorp, was er veel volk. Het was ook op eenen Zondag-namiddag. De vespers waren uit. Eenige buitenlieden zaten te teerlingen of te kaarten bij de vensters; anderen speelden aan den achtergevel met de bolle. Er zat een troepje burgers rond eene tafel te rooken, waar nieuwsbladeren op lagen. Een van hen had het nieuwste nummer vast van den Gentschen Mercurius, en eensklaps:

‘Moâr, kijk' 'ne' kéér’, riep hij, ‘kijk' 'ne' kéér wa' dat er hier in stoât va' Constant Vliermans!’

En hij las luidop:

De Heer Constant Vliermans, van Moerdam, heeft voor de vereenigde jury Gent-Brussel zijn examen van candidaat in genees-, heel- en verloskunde afgelegd, met de grootste onderscheiding.

‘Loât 'ne' kéér ziene! Loât 'ne kéér ziene!’

[p. 162]

herhaalden verscheidene tegelijk. ‘Zóó dat hij nou doktoor is en sirezijn en accousseur, al mé' 'ne' kéér! Dat is toch 'en éére veur onze' p'rocheoân - en veur de p'rochee óóke’.

- ‘Wij hên 't altijds ge-gezeid’, hakkelde Stien Putmans meer dan daareven, ‘da' dië jonge' z-zezóó hóóge ge-geléér' was. De-de studen te-tot Gent en ze-zij' moâr e' spel v-veu-veur hem in d-die g-gróóte schole’.

De maar werd snel verspreid. En als de candidaat kort daarna in vacantie naar zijn dorp keerde, deden er velen hunne pet af, toen zij hem naderden, en groetten zeer hoorbaar nadrukkelijk:

‘Dag, Mijnheer den doktoor’.

Aanverwanten van Adam's kant, die hem vroeger ternauwernood schenen te kennen, noemden hem nu ‘Kozijn’.

Denk eens hoe hoovaardig de vader zijn moest en hoe gelukkig de verknochte moeder.

Boer Vliermans kon voor zijne voldoening niet genoeg met zijnen zoon uitgaan, om hem te vertoonen aan de dorpelingen en aan lieden van in 't ronde, die den hooggeleerde nog nooit gezien hadden en er niets van wisten, dan uit vroegere loftuitingen van den eenvoudigen vader.

‘Dat is nou mijne jonge', zé!’ snoefde deze in tegenwoordigheid van menigen onverschillige; en Constant, die hem al gewaarschuwd had tegen

[p. 163]

't bespottelijke van zoo 'n doorslaande ingenomenheid, en telkens te laat een teeken van misnoegen deed, hadde wel van beschaamdheid in een hol willen kruipen.

Ach! zijn triomf kwam hem van alle kanten duur te staan.

Niet van heden echter was hij een onschuldig slachtlam op het outaar der vaderlijke ijdelheid.

De welmeenende man had met den knaap, van zijne eerste broek af, willen pronken. Hij deed hem in De halve maan voor de menschen de gazet lezen, toen hij nog nauwelijks zijn ba, be, bi, bo, bu spellen kon; en noodigde den ontvanger, die daar zitdag hield voor de belastingen, den kleinen jongen eens op de proef te stellen:

‘Toe, spreekt hem moâr 'ne' kéér oân in 't Fransch’, stelde hij voor.

En het kind kende er pas weinig meer van dan owie, non en bon zour.