Een Vlaamsche jongen

[p. 123]

Naar het regement.

Zekeren Vrijdag-voornoen krielde, als gewoonlijk, de Korenmarkt te Gent van 't gewoel. Rijen zakken, vol graan en zaad, lagen daar op hoopen geworpen langs de eene zijde; wagens en karren stonden dooreen rond stads waag aan den anderen kant. Landbouwers en kooplieden, bedrijvig, welgezind, gingen en kwamen tusschen de voorbijrollende rijtuigen of trokken tapperij en kelderkroegen in en uit. De handel mengelt stad en dorp in bont gewemel door malkander.

Nu, op dien marktdag, een tienden October, viel de opening der leergangen aan de hoogeschool. Gezelschappen studenten wandelden onder al dat gerucht en al die beweging, het hoedjen op zijde en den rotting zwaaiend in de hand. De nieuwe leerlingen vooral juichten uitgelaten, nu ze dat ongebonden leven in de groote stad gingen aanvangen, begeerig uitziende naar de ontmoeting

[p. 124]

met lieden uit hunne streek of naar de mooie boerinnekens van alle streken.

Maar, ziedaar op eens! Zijn hunne oogen niet mis? Die soldaat, die ginder komt aangestrompeld, stijf in zijn nieuw, grof gewaad - met ransel en geweer; die voetganger, die daar, gebogen en als verlegen, door de menigte ‘dromt’, is dat geene kennis? Is dat Vliermans niet?

Ja, 't was Vliermans, die naar zijn regement moest. Aanstonds werd hij omringd van eenige oudmakkers uit het college, die hunne studiën aan de universiteit begonnen. Zij waren nieuwsgierig hunnen min voorspoedigen medeleerling van nabij te bezien; dat was iets aardigs. Het waren Hippoliet en Jules, Emiel, Jan en Bruno. Zij wisten schier niet hoe zij hem zouden aanspreken; want daar verwachtten zij zich volstrekt niet aan, hem zóó te zien. Ook, na eene korte woordenwisseling, ging hij in aller ijl zijnen weg voort. Hij zag wel dat ze beschaamd schenen met een simpelen soldaat in 't openbaar gezien te worden. Hij haastte zich uit het gedrang, met een gemaakten, halven glimlach op de lippen; maar met innerlijk hartzeer, dat hij voor zich hield.

Toen hij voorbij het Seminarie trok, dat somber gebouw nevens S^t Baafs, richtte hij krachtig den zwaren schako naar omhoog, bij 't gedacht dat hij zich toch bewaard had van die gevangenis. Hij

[p. 125]

moest soldaat worden, ja; maar het was voor eeuwig niet, en de wijde wereld stond open voor hem, met al hare beloften. Hij ademde ruimer en schepte verschen moed.

Er waren menschen op zijn gemeente en in 't omliggende, die hem voor eenen wildvang aanzagen, omdat hij bij dienst gegaan was en anders kon; omdat hij zijn geluk met de voeten schopte - zoo babbelde men - en dat hij zulk een schoon leven had kunnen hebben, karbonaden en kiekskens smullen en een lekkere flesch pakken, alle dagen, als hij pastoor was.

‘Hij zal ginter wel opgeléérd gerauken in zij' Fransch’, spotte boer Talens; en daaruit moesten de geburen opmaken dat Constant zou vloeken als een ketter, wanneer hij in verlof kwam.

Tante Pelgrims, die van hare renten leefde in het groot beggijnhof, voorspelde hem de meest lachende toekomst:

‘'t Zal veur ou 'en helle zijn, jongen, hier op de weîreld, en 'en helle hiernoârmoâls’.

De afkeer van het legerleven is op het meerendeel der dorpen zeer groot. De krijgskleeding der onderste graden wekt er weerzin als eene geschandvlekte livrei. En die vrijwillig soldaat wordt, gaat gewoonlijk door voor een ondeugenden kerel. Constant was geen vrijwilliger, voorwaar, en vloeken leerde hij niet bij ‘den troep’.

[p. 126]

Al dat gerel van het onwetende volk was wel verdrietig voor Constant's moeder en dat wezenlijk soldaat zijn nog meer. Maar het scheen zijne bestemming. Heur later geluk was onafscheidbaar van zijne meest geliefkoosde droomen.

‘En zij nie' mistróóstig, moeder’, zoo stelde hij haar gerust, ‘'k en zal in de sukkelinge nie' blijven. Ik zal maschie' nog rijke worde' loâtere; en tan en zilde gij of voâder óók nie' eîrm n'e' méér zijne’.

Zij kende zijn goede inborst wel. Zij weerhield met moeite heure tranen op 't oogenblik van het vaarwel, om hem niet de noodige sterkte te benemen, door het vertoon van hare zwakheid; maar ze schreide overvloedig, toen hij weg was.

Een oude delver, die voortijds bij de groene Jagers stond, beweerde als eene nieuwigheid, met een alom versleten gezeg:

‘Soldoât zijn en is niet, moâr soldoât worden!’

Doch hij was, met reden, van gedacht dat Constant het niet zoo lastig zou hebben als het meerendeel der Vlamingen, omdat hij Fransch kende. En als het zou gebeuren dat hij ginder krank werd, hij zou zich toch kunnen verklaren bij de militaire geneesheeren, onder welken er sommige zijn die evenmin de taal van eenen Vlaming verstaan als 't gegrol van een ziek varken.