Siegfried

[p. 83]

Krimhilds wraak

Koning Ettels bruidwerving

KRIMHILD droeg gelaten 't noodlot,⁺

Dat door bloedig wreede slagen

Hare ziel zoo zwaar gewond had.

Innig treurde z'over Siegfried,

Sprak geen woord tot haren broeder,

Noch tot Hagen, zijnen raadsman.

Nooit ging zij terug naar Santen,

Waar met Siegfried zij gewoond had;

Spaarde zich het droef herdenken

Aan een leven louter liefde,

Daar ter woning hunner weelde;

Bleef in 't land van hare vaderen,

Zat alleen met hare treurnis

Op den burg van haren broeder,

Sloot haar harte voor al 't schoone,

Dat het Rijnland gaf 't aanschouwen.

***Aan de hoven werd verkondigd,

Dat de vrouw van koning Ettel,

Vorst der Hunnen, was gestorven.

+ Krimhilds droefheid.

[p. 84]

 

Krimhild had men hoog geprezen

 

Als een koningin, die waardig

 

Nevens hem ten troon zou zitten.

 

En hij zond zijn beste ridders,

 

Rijk getooid, met veel geschenken

 

Naar het land van koning Gunther

 

Om die eed'le bruid te werven.

 

Gunther, koning der Burgonden,

 

Liet het aanbod zich gevallen.

 

⁺ Hagen echter was getroffen

 

Toen het nieuws hem kwam ter ooren,

 

Doch hij liet niet 't minste merken.

 

Aanstonds trachtt' hij dit den koning

 

Af te raden, liet hem hooren,

 

Dat hij zulks eens zuur zou boeten,

 

Zoo dat huwelijk geschiedde.

 

Toen de ridders dan bij Krimhild

 

Met vorst Ettels boodschap kwamen,

 

Moest haar antwoord hen ontgooch'len,

 

Wijl de droeve 't aanbod afwees,

 

Zeggend dat haar eerste huw'lijk

 

Haar in 't ongeluk gestort had.

 

Hagen juichte, bij het hooren,

 

Diep inwendig in zijn wezen,

 

En hij had met welgevallen

 

Nu de vreemden zien vertrekken.

 

Doch de ridder die hen leidde,

 

Rudiger, de hoofsche markgraaf,

 

Had beloofd aan zijnen koning

 

Niet ten hove weer te keeren

 

Zonder Krimhild, Siegfrieds weduw.

 

En hij vraagde koning Gunther

 

Of hij nog met haar mocht spreken.

 

Hagen wilde dit vermijden,

+ Hagen vermoedt Krimhilds wraak.

[p. 85]

 

Doch de koning was gewillig,

 

Wetend wel dat eene weig'ring

 

't Antwoord zijn zou van zijn zuster.

 

En de schoone hoofsche hoov'ling

 

Stelde Krimhild klaar vóór oogen,

 

Hoe zij hoog gevierd zou worden

 

Aan het hof van koning Ettel;

 

Hoe haar leed zij zou vergeten

 

Aan de zijde van een echtg'noot,

 

Die haar dienaar zoude wezen

 

Naar d'aloude ridderwijze.

 

Traag, met nadruk, zeide Krimhild;

 

- 'k Wil uw aanbod wel aanvaarden,

 

Zoo gij, ridder, wilt beloven,

 

Zonder dralen, hoog en heilig,

 

Mij, als ik het vraag, te wreken

 

Op degenen, mij die hoonen.

 

En de ridder zei haar plechtig,⁺

 

Dat een markgraaf van Bechlaren

 

Nooit in zijnen plicht gefaald had.

 

En hij zwoer op wat was heilig,

 

Dat hij haar zijn woord verpandde.

 

***Rudiger verliet het Rijnland

 

Met een bruid voor zijnen koning.

+ Rudigers belofte.