Siegfried

[p. 32]

De jonge Siegfried
in het woud

STOEIEND juicht in 't woud een jonge

Blonde knaap met stralende blikken.

⁺ Siegfried met de lichtend' oogen

Is zijn naam bij 't volk van 't Noorden.

Bij den smid der dwergen, Mimer,

Naren telg der Nevelingen,

Leert hij smeden, doch hij weet niet

Dat hij Siegfried, Siegmoends zoon, is.

Toen zijn vader viel bij 't vechten

Met den woesten wildvang Hoending,

Nijdigsten der Nevelingen,

Zuchtte zijne moeder Sieglind,

Dwaalde droeve rond, verlaten,

Aan het noodlot prijsgegeven,

Kwijnd' en stierf, wanneer ze Siegfried

't Leven had geschonken. Mimer,

Sluwe dwerg, in 't woud steeds wakend,

Was getuige van dat sterven,

Nam den moederloozen knaap meê

Om een smid van hem te maken.

Krachtig, slank en levenslustig

Groeit daar op de zoon van Siegmoend,

Speelt en springt rondom de struiken,

+ Siegfried met de lichtende cogen

[p. 33]

 

Als hij Mimer niet moet helpen.

 

Met de jaren wordt hij jolig;

 

Siegfried loochent zijn geslacht niet,

 

't Uitverkoren volk der Welsings.

 

Dagelijks gedijt en groeit hij.

 

Uit den grond rukt hij een boomstam,

 

En met eenen enk'len vuistslag

 

Plettert hij en stok en steenklomp,

 

Weert zich tegen al wat wild is,

 

Kent in 't woud gevaar noch vreeze.

 

- Maar zijn heldenziel is zachte

 

Jegens al wat jong en lief is:

 

't Vogeltje, zijn nest ontvallen,

 

Raapt hij op, en spreekt het toe met

 

Teêre woorden, aait en streelt het,

 

Warmt het diertje met zijn adem

 

Om in leven het te houden.

 

't Wassend woud in al zijn weelde,

 

't Zoet gezang der vele vogels,

 

Treffen diep de ziele Siegfrieds,

 

Wekken wondere gevoelens.

 

Door de dreven loopt hij lustig,

 

Blijde blikkend, zachte zinnend.

 

Moede rust hij op den bodem;

 

Dan weer levensvroo ontwakend,

 

Luide zingend op zijn tochten,

 

't Zonnegloren gul begroetend,

 

Dravend achter ree en herten,

 

Worst'lend met den beer der wouden.

 

Als hij in de woon moet werken⁺

 

Staat hij stevig nevens Mimer;

 

Smeedt het ijzer in de smidse,

 

Dat de sprankels wijde spruiten,

 

Storten als een starrenregen,

+ Siegfried aan het smeden.

[p. 34]

 

Lichtend 't groene bladgeleuter

 

Vóór de smidse van den Neev'ling.

 

Door den slag van Siegfried's hamer

 

Dreunen heind' en verre d'echo's.

 

't Lied dat uit zijn boezem bonsde,

 

Hoort hij in het woud herhalen

 

Bij het bonken op het aambeeld.

 

't Is alsof hij door zijn smeden

 

Meester wordt van 't woud der wereld;

 

Of er wijd en zijd gesmeed wordt

 

Om het aard'rijk t'onderwerpen,

 

Door de macht van vuur en ijzer,

 

Aan het kloek geslacht der Welsings.

 

Door het zware werk der smidse

 

Meende Mimer hem te temmen,

 

Maar geen werk vermoeide Siegfried.

 

⁺ Mimer stak hem toe de stukken

 

Van het zwaard, de gift der Goden.

 

Mimer kon het nooit hermaken.

 

Nijdig blikt de dwerg naar Siegfried,

 

Ziet hoe deze haastig hamert,

 

Wringt en vijlt en altijd voortwerkt.

 

Balming, 't zware zwaard van Wodan,

 

Door zijn vader eens gedragen,

 

Zal weerom te voorschijn komen,

 

Zuiver in de zonne schitteren,

 

Siegfried heldenkracht verleenen.

 

Door het woud weerklinkt voortdurend

 

't Lied op maatslag van het smeden.

 

⁺ Gloeiend glijden uit de haardsteê

 

Felle vlammen, roode slangen,

 

Dreigend alles te verslinden.

 

Nooit zag Mimer zulk een vuurwerk,

 

Hoorde nooit zulk krachtig kloppen.

+ Mimer geeft Siegfried de stukken van Balming.

+ Siegfried hersmeedt het zwaard.

[p. 35]

 

Telkens als op 't stalen aambeeld

 

Neerploft Siegfrieds zware hamer,

 

Huivert Mimer in zijn harte.

 

Stom staat hij als hij het staal ziet

 

Glorend uit den gloed verrijzen.

 

't Moest zoolang in ruste roesten

 

't Godenzwaard dat hem deed zwichten.

 

Siegfried laat het zwierig zwaaien;

 

Vuur'ge kringen doet hij kronkelen

 

Rondom zich met roode stralen,

 

Wijl de bult'naar staat te beven.

 

Siegfried spot met Mimers vreeze,

 

Want hij kan den dwerg niet lijden,

 

Wil hem spelend eens verschrikken.

 

Met een slag van 't vreeselijk wapen

 

Klieft hij 't aambeeld van den Neev'ling,

 

Doet het in het diep verdwijnen,

 

Heeft vermaak in 't vreemde schouwspel,

 

Schatert schel het uit van vreugde.

 

Doch opeens wordt hij weer ernstig,

 

Boort zijn blik in Mimers oogen,

 

Dwingt den sluwen dwerg te spreken,

 

En de waarheid niet t' ontwijken;

 

Want hij wilde nooit gelooven,

 

Dat die dwergsmid was zijn vader.

 

Mimer, vreezend voor zijn leven.

 

Stamelt met gestokte stemme

 

Zijn ervaren aan den jong'ling:

 

- Sieglind, zegt hij, was uw moeder.⁺

 

Hier in 't woud is zij gestorven

 

Na den dood van dapp'ren Siegmoend,

 

Koen in heldenkamp gevallen.

 

Uwe moeder heeft de stukken

 

Van zijn zwaard, een gift der Goden,

+ Mimer zegt aan Siegfried wie zijne ouders waren.

[p. 36]

 

Trouw bewaard; aan mij gegeven

 

Om ze weer aaneeen te werken

 

Voor haar zoon, die, wees geworden,

 

Mij als vader zou aanvaarden...

 

En de dwerg wou verder stotteren,

 

Doch ontwaarde dat zijn woorden

 

Bij den jong'ling woede wekten.

 

- Leugen spreekt gij, looze dwergsmid!

 

Riep hem Siegfried, hem bedreigend,

 

Dat niet langer hij zou leven,

 

Zoo geen waarheid hij wou spreken.

 

Nu vertelde sluwe Mimer

 

Hoe hij 't worst'len van den Welsing

 

Met den jager afgespied had;

 

Hoe een schitterende schildmaagd,

 

Op een strijdros met een spere,

 

Siegmoend was ter hulp gesprongen;

 

Hoe toen Wodan uit Walhalla

 

Nederdaalde; hoe hij Hoending

 

Hielp den held ter aarde vellen;

 

Hoe hij, Mimer, zat verholen

 

In het woud, nauw ademhalend,

 

't Vreeslijk vechten kon aanschouwen;

 

Hoe hij Siegmoend plots zag vallen

 

En het zware zwaard zag breken

 

Door een zwenk van Wodans wapen.

 

Hoe de jonge schoone schildmaagd,

 

Ongehoorzaam aan de Goden,

 

Wijl zij Siegmoend wilde helpen,

 

Toen door Wodan zelf gestraft werd

 

Om op aarde rond te zwerven,

 

⁺ Maar door kermen had bekomen

 

Slapend op een rots te rusten,

 

Rondom haar een vloed van vlammen,

+ Mimer zegt waar de Walkure rust.

[p. 37]

 

Tot een held haar zoude halen,

 

Die gevaar noch vreeze kende.

 

Alles wat hij wist zei Mimer,

 

Vreezend voor de woede Siegfrieds.